Een fascinerende thriller die je bij de kladden grijpt

Mijn zus, de titel van de debuutthriller van Michelle Adams is er natuurlijk een van de vaagste soort. Je kunt er qua inhoud werkelijk alle kanten mee op, een zus die vermist, dood, in coma, depressief of bedenk het zo gek maar kan zijn. Gelukkig heeft de uitgever twee prikkelende aanwijzingen op de voor- en achterflap gezet die de verwachting richting geven: “Je familie heb je niet voor het uitkiezen” en “Van je familie moet je het (niet) hebben.”

Irini, de ik-verstelster en ‘zus van’, is namelijk als peuter door haar vader en moeder afgedankt en weggemoffeld bij een tante, terwijl haar oudere zus Elle mocht blijven. Of het feit dat Irini een misvorming heeft (een vergroeide heup) daarbij een rol speelde of niet, het is hoe dan ook geen bevordering voor haar gevoel van eigenwaarde. Elle heeft daarna meerdere keren toenadering gezocht tot Irini, klaarblijkelijk steeds met desastreuze gevolgen. Zo danig zelfs, dat Irini met haar gebroken heeft.

Toch bedenkt Irini zich geen tweede keer als ze onverwacht door Elle wordt uitgenodigd voor de begrafenis van hun moeder. Irini ziet het als een kans om er op haar tweeëndertigste alsnog achter te komen waaróm haar ouders haar nooit hebben willen hebben. Eenmaal terug in het ouderlijke huis blijken alle verhoudingen ronduit abnormaal. Irini’s vader wil haar wel en toch ook weer niet kennen, en Elle… haar zus is werkelijk een geval apart.

Op zijn zachtst gezegd is Elle een manipulator van de bovenste plank. Als Irini uit de doeken doet wat ze allemaal heeft meegemaakt met (en dankzij) Elle, wordt wel duidelijk waarom zij -ondanks haar behoefte aan familieliefde- de aanhankelijkheid van haar zus uit de weggaat. En nu, tijdens de perikelen rond hun moeders begrafenis, dreigt wéér alles uit de hand te lopen. Terwijl er verwarrende dingen uit het verleden boven water beginnen te komen, raakt Irini raakt de grip op haar toekomst steeds meer kwijt.

Mijn zus is een fascinerende thriller die je bij de kladden grijpt. Dit boek wijkt op de een of andere manier af van het ‘geijkte’ stramien. Er zitten een paar twists van formaat in de plot, maar die vormen op zichzelf niet de hoofdpijlers waar de impact die het boek heeft op rust. Ook is de auteur er niet op uit je middels dik bovenop liggende kunstgrepen zoals een onbetrouwbaar vertelperspectief op het verkeerde been te zetten. Al steekt dat gevoel overigens misschien de laatste dertig pagina’s alsnog spontaan de kop op, aangezien je op dat moment wel de klok hoort luiden, maar de klepel nog lang niet in het vizier hebt. Wat meteen aangeeft dat het verhaal knap in elkaar zit.

De suspense zit hem vooral in de raadselachtigheid van vele kleine en grotere gebeurtenissen en de daarbij groeiende ontzetting. De plooibaarheid van Irini is schrikwekkend herkenbaar, want zouden wij eigenlijk niet allemaal zo reageren? De moeizame relatie met haar vriend Antonio die geen weet heeft van haar familie speelt eveneens een belangrijke rol. Het geeft het verhaal een diepere dimensie, sluit naadloos aan bij Irini’s onmacht zich te openen voor anderen, bang om gekwetst te worden, maar tegelijkertijd daardoor des te kwetsbaarder. In hoeverre houdt Irini zichzelf voor de gek?

Dat de uitkomst verrássend is mag wel worden gezegd. Vergezocht? Misschien een beetje, maar dan wel volkomen aannemelijk. Discutabel? Ook wel een beetje, al is dat misschien vooral een kwestie van mentaliteit, en betrokkenheid. Mijn zus is een fijne, originele en intelligente thriller. Psychologisch sterk en vrij van ‘goedkope’ sensatie. Wat dat betreft is de bescheiden titel dus toch wel helemaal raak.