Een aan overmaat grenzend unicum

Het is natuurlijk een cliché van jewelste om te zeggen dat een boek zich moeilijk tot een duidelijk gedefinieerd genre laat rekenen. Een opvallend spannende roman gebaseerd op een waargebeurd verhaal kan immers ook een thriller of non-fictie genoemd worden. Planet Paradroid van Mrs. Tacker & Mr. Tape (de alter ego’s van een gepast ‘anoniem’ Nederlands schrijversduo) laat zich voornamelijk niet labelen door de extreme hoeveelheid mogelijke etiketten. Een filosofische fabel gedreven door fantastische elementen in een SF-achtige setting die een onverwachte, bijna contrasterende, esoterische sfeer uitademt. Een absurdistische spiegeling van onze verziekte maatschappij en zijn duistere toekomst, beleefd in een psychedelische roes die ontwortelt en tegelijkertijd Zen uitpakt - over opstekers gesproken.

Ultrakort geduid gaat Planet Paradroid over de ontdekking van de zin van de dood. Over de zin(loosheid) van het vasthouden aan het leven. De stiekeme droom van sommigen om hun ‘ziel’ over te dragen aan moderne technische middelen met als doel virtueel eeuwig te blijven bestaan wordt op Asimov-waardige wijze aan de tand gevoeld. VDR, een zelfdenkende computer, is ironisch genoeg de eerste on-sterveling die de dood op juiste waarde leert in te schatten en daarmee indirect gelijk ook het verschil tussen goed en kwaad aantoont.

Het kwaad ligt op de loer in de vorm van vampierachtige bobo’s die op slinkse wijze brave burgers verslaafd laten raken aan hun populaire drankje Sanguina, het bloed van misleide vluchtelingen. Centrum van deze operatie verwordt CyberMinds, een instelling waar patiënten met PTSS kunnen genezen door middel van meditatiesessies en (de in manuele uitvoering echt bestaande) AMDR-therapie gemonitord door VDR. Het is daar waar een tiental hoofdpersonages elkaar treft en waar de omstandigheden uit de hand beginnen te lopen. Het goede is overigens ook vertegenwoordigd en wel in de vorm van weerwolven. Jawel, het is allemaal echt zo vreemd en verwarrend als het klinkt. De spirituele invloed van de overleden Johnny is hier nog niet eens genoemd.

Het is het grootverbruik van stimulerende middelen door alle personages die een min of meer glad geheel maakt van de thematische, structurele en stijl-technische diversiteit binnen het verhaal. Alles is mogelijk, al dan niet waan, de continue high gevolgd door onherroepelijke downers maakt het voor zoete koek te slikken. Ga je daar als lezer níet in mee dan leg je dit boek geheid binnen honderd bladzijden (van de ruim zeshonderd) weg, het eventueel twee of drie kansen geven ten spijt. Planet Paradroid is allesbehalve een makkelijk leesbaar boek en het heeft eigenlijk wel wat weg van een uitdagend leesproject. Een project was het in ieder geval voor de auteurs die er duidelijk hun ziel en zaligheid in hebben gestoken. Ze hebben hun ‘kindje’ bijna een overkill aan veelomvattendheid mee willen geven. Aan de ene kant werkt dat, want wie het boek gelezen heeft zal niet anders kunnen dan beamen dat het een knap en bijna niet te overschatten uniek boek is. Aan de andere kant wordt Planet Paradroid door zijn onvatbaarheid wel een beetje naar het verdomhoekje ‘te apart’ geduwd. Paradoxaal hoe een zo wijd reikend boek een maar zo klein lezerspubliek zal bereiken. Een aanrader? Laten we zo zeggen, besluit je na de eerste honderd bladzijden door te lezen dan sta je voor een heerlijke, misschien wel inzicht gevende, inspirerende trip.