Veel spanning, weinig diepgang

Van de hand van veelschrijver James Patterson is er nu een dynamische thriller met een mythologisch tintje, die een bombastisch en explosief verloop voor de komende Olympische Spelen in Londen voorspelt.

Even terzijde: Private Games is het derde deel in de nieuwe serie over het Amerikaanse detectivebureau 'Private' die Patterson in samenwerking met zijn verzameling coauteurs - in dit geval Mark Sullivan - schrijft. Bij navraag blijkt dat uitgeverij Cargo om een niet nader toegelichte reden het tweede deel Private #1 (vooralsnog) niet heeft vertaald en uitgegeven. Aannemelijk is dat de verschijning van dit los te lezen derde deel voorrang heeft gekregen vanwege de met rasse schreden naderende Spelen van deze zomer.

Slim, want Patterons verwachtingen van de Olympische Spelen zijn voor de thrillerfan veelbelovend afschrikwekkend. Het boek zal bij de ongetwijfeld overdadig ingezette Londense beveiligingsdiensten bovenop de stapel worst-case scenario’s liggen en sporters die het lezen zullen hun besluit om hun ultieme droom na te jagen nog eens in overweging nemen. Terroristische aanslagen, inderdaad, maar uit een onverwachte hoek.

Een detective van de Londense afdeling van Private, Peter Knight, raakt persoonlijk betrokken bij de klopjacht op de zelfbenoemde Cronus en zijn drie furiën, een buitengewoon uitgekookte schizofreen die de moderne - lees: commerciële - Spelen verfoeit en aan alle kanten weet te saboteren. De atleten zijn echter zó gedreven dat ze zelf eisen dat de Spelen niet worden afgelast. Tijdens elk sportonderdeel is het afwachten wie er op inventieve wijze afgemaakt wordt. De hele wereld is in rep en roer en zit aan de buis gekluisterd.

Weduwnaar Knight kampt ondertussen met persoonlijke problemen die het lastig maken zijn werk behoorlijk te doen. Een opvallend banaal probleem trouwens, hij moet een oppas vinden voor zijn driejarige tweeling. Behalve een mythologisch grapje spelen deze ‘barbaarse’ billenbijtende kids gelukkig ook een wezenlijke rol in het verloop van het verhaal. Het draait allemaal bijna uit op een Griekse tragedie van wereldformaat, ware het niet dat er toch nog homerische helden blijken te bestaan.

Natuurlijk heeft Cronus gelijk dat de moderne Olympische Spelen allang niet meer puur om de eer zelf gaan. Dat het meer om de commerciële belangen van het bedrijfsleven en het prestigevertoon van de grote wereldmachten gaat, is iets dat Patterson verder niet uitwerkt, laat staan aan de kaak stelt. Logisch natuurlijk voor een commercieel auteur. Hoewel dat van Cronus niet veel meer maakt dan een gemiddelde psychopaat, geeft dat niet heel erg. De lekkere mix van feit en fictie omtrent de komende zomerspelen speelt in op de zenuwen van iedereen die ook maar een beetje aangestoken wordt door de “gouden plakkenkoorts”. In maar liefst 121 korte hoofdstukjes sprint je door het boek dat de Olympische vlam verontrustend doet flakkeren en weer oplaaien. De Griekse klassieken, zelfverloochening en zelfverheerlijking, sporterheroïek, noem maar op, het zit in Private Games, al moet je niet al te veel diepgang verwachten. Maar triomfen behaal je op de kleinste vlakken, en dit is een erg spannende en prettig onderhoudende Patterson. Nu maar duimen voor veilige Spelen.