Lezersrecensie
Hoe een thriller kunst kan zijn
Het zal je als inspecteur van politie maar gebeuren. Dat je via een anonieme website zeven lege doodskisten krijgt voorgeschoteld. Het overkomt Anne Verelst in Zeven, het thrillerdebuut van de Vlaamse auteur Luc Vos (1968). Moet je zoiets nou serieus nemen? In eerste instantie misschien niet, maar als iedere zeven uur een totaal onbekend persoon in de kisten verschijnt en er in beeld ook nog een klok terugtelt, is er weinig keuze en zijn alle ingrediënten voor een thriller daar.
Zeven mag dan een debuut zijn, toch timmert Vos al vele jaren aan de weg als schrijver. Hij nam bijvoorbeeld succesvol deel aan diverse schrijfwedstrijden. Wie hem een beetje volgt ziet dat hij een echte veelschrijver genoemd kan worden. De opgedane schrijfervaring is dan ook onmiddellijk terug te zien in Zeven. De spanning spat letterlijk van iedere pagina af. Deze auteur pakt je beet, of je nou wilt of niet, en sleurt je met een rotgang het verhaal in. Een verhaal dat enerzijds gekenmerkt door een hoge snelheid met een prettige leesbaarheid, anderzijds laat Vos zien dat ook het schrijven van een thriller tot kunst kan worden verheven.
De opbouw van het verhaal is zonder enige terughoudendheid grandioos te noemen. Niet alleen door de al genoemde spanning, maar vooral omdat alle facetten passen als een gladgestreken maatpak. De personages en de plot zijn uitgekiend, vervullen ieder hun eigen rol en vormen tezamen een eenheid die heel simpel en vanzelfsprekend lijkt, maar zo ongelooflijk knap op elkaar aansluiten dat alleen de hoogste waardering op dit punt op zijn plaats is.
Wie met een donkere geest naar de basiselementen van Zeven kijkt zou mogelijk kunnen denken dat er een realistische kans op een dertien-in-een-dozijn actiethriller is. Maar deze mensen kennen Luc Vos niet. Hij verpakt de verhaallijnen tot een geheel en laat ze ontaarden in een ontknoping die zijn gelijke niet kent. Bereid je als lezer er gerust op voor dat je ook op de laatste pagina nog verrast met je ogen gaat knipperen, Het zou zelfs niet verwonderlijk zijn dat je dit boek dichtslaat met een laag kippenvel over je hele lijf. En misschien wel het allermooiste: het kan bijna niet anders dat Zeven na het lezen nog geruime tijd in je hoofd blijft rondspoken door de gelaagdheid die wel degelijk ook geraffineerd is verwerkt.
Met deze thriller is de naam van Luc Vos in klap gevestigd in de thrillerwereld. Zeven verdient van iedere lezer geen applaus, niets minder dan een langdurige staande ovatie is goed genoeg.
Zeven mag dan een debuut zijn, toch timmert Vos al vele jaren aan de weg als schrijver. Hij nam bijvoorbeeld succesvol deel aan diverse schrijfwedstrijden. Wie hem een beetje volgt ziet dat hij een echte veelschrijver genoemd kan worden. De opgedane schrijfervaring is dan ook onmiddellijk terug te zien in Zeven. De spanning spat letterlijk van iedere pagina af. Deze auteur pakt je beet, of je nou wilt of niet, en sleurt je met een rotgang het verhaal in. Een verhaal dat enerzijds gekenmerkt door een hoge snelheid met een prettige leesbaarheid, anderzijds laat Vos zien dat ook het schrijven van een thriller tot kunst kan worden verheven.
De opbouw van het verhaal is zonder enige terughoudendheid grandioos te noemen. Niet alleen door de al genoemde spanning, maar vooral omdat alle facetten passen als een gladgestreken maatpak. De personages en de plot zijn uitgekiend, vervullen ieder hun eigen rol en vormen tezamen een eenheid die heel simpel en vanzelfsprekend lijkt, maar zo ongelooflijk knap op elkaar aansluiten dat alleen de hoogste waardering op dit punt op zijn plaats is.
Wie met een donkere geest naar de basiselementen van Zeven kijkt zou mogelijk kunnen denken dat er een realistische kans op een dertien-in-een-dozijn actiethriller is. Maar deze mensen kennen Luc Vos niet. Hij verpakt de verhaallijnen tot een geheel en laat ze ontaarden in een ontknoping die zijn gelijke niet kent. Bereid je als lezer er gerust op voor dat je ook op de laatste pagina nog verrast met je ogen gaat knipperen, Het zou zelfs niet verwonderlijk zijn dat je dit boek dichtslaat met een laag kippenvel over je hele lijf. En misschien wel het allermooiste: het kan bijna niet anders dat Zeven na het lezen nog geruime tijd in je hoofd blijft rondspoken door de gelaagdheid die wel degelijk ook geraffineerd is verwerkt.
Met deze thriller is de naam van Luc Vos in klap gevestigd in de thrillerwereld. Zeven verdient van iedere lezer geen applaus, niets minder dan een langdurige staande ovatie is goed genoeg.
1
Reageer op deze recensie
