Het dwaallicht, een zoektocht, een ontdekkingsreis

De laatste roman, of eigenlijk novelle, van Willem Elsschot is een waar pareltje. Geldt dat niet voor al zijn werk? Jazeker, elk boek van deze briljante reclameman en tevens schrijver is een genot om te lezen. Verfijnd, vol humor, in bondige maar zeer rake zinnen. Elke roman heeft een leuk verhaal met diepere lagen. Dat is zeker ook waar voor Het dwaallicht. Het verhaal waarin Elsschot ons laat dwalen, tezamen met drie Afghanen, door een regenachtig Antwerpen op zoek naar Maria is als basis verhaal al leuk om te lezen. Maar Maria weet de mannen op een dwaalspoor te zetten. Op zijn beurt laat Elsschot Laarmans, zijn alter ego, dwalen en het is de vraag of hij afdwaalt of dat hij op het juiste pad weet te blijven. De Ridder, de naam die schuil gaat achter het pseudoniem Elsschot, zet de lezer hier en daar op een dwaalspoor. Een lezer die graag denkt, ziet achter de zoektocht naar het meisje een ontdekkingsreis schuilgaan naar de zin van het (gezins)leven, de zin van religie en een speurtocht naar verdraagzaamheid.

Voordat ik het vergeet te vertellen, Elsschot is ook in dit boek weer briljant in zijn taalgebruik. Hij hanteert humoristische beeldspraak. In deze novelle kiest hij voor uitdrukkingen uit de scheepvaart en metaforen uit de dierenwereld. Als dit niet kan bekoren dan toch zeker wel de wijze waarop Elsschot personages zeer treffend in beeld weten te brengen in één à twee rake zinnen? Telkens als ik een Elsschot lees denk ik: dit is mijn uitverkoren boek, alle Elsschots zijn eigenlijk bij mij in trek maar op dit moment is Het Dwaallicht even
mijn grote favoriet.