Geen klik met het boek

Bloedsteen, onmiskenbaar geschreven door een Nederlands auteur. Wij Vlamingen kennen geen dergelijk koloniaal verleden, waar de twee verschillende samenlevingen zo verweven waren met elkaar. Dat vormt natuurlijk geen belemmering voor het lezen van dit boek, het doet enerzijds wat dromen over exotische oorden, anderzijds zet het je toch aan het denken. De koloniale inslag van het boek lag me eigenlijk niet.
Er zijn wel meer redenen waarom ik het moeilijk had om een klik te krijgen met dit boek. De schrijfstijl komt me heel koel, zakelijk, afstandelijk over. De warmte van het klimaat in Jakarta is in elk geval niet in het boek binnen gedrongen. Die afstandelijkheid belette mijn betrokkenheid, belette dat ik opging in het boek. Ik bleef een toeschouwer, precies of ik naar het journaal keek, naar een opsomming van feiten en nieuwtjes zonder dat het aan me ‘appelleerde’.
Het hoofdpersonage lijkt me een vrouw met weinig empathie. Alles wat ze heeft werd haar in de schoot geworpen en nam ze als normaal aan, zonder ook maar iets in vraag te stellen of ergens bij stil te staan. Haar oppervlakkigheid en egoïsme maken haar geen sympathiek hoofdpersonage. Misschien bedoelt de auteur het wel zo, gezien de thematiek moet je wellicht geen sympathie voor haar hebben.
Hier en daar staan nog fouten in het boek, alsof een zin herschreven werd maar nadien niet goed meer nagelezen werd. Ook dat doet vreemd aan.
Hoe wel ik me meer een toeschouwer dan een participant van het boek vond en hoewel de stijl met niet lag heb ik toch van genoten. Het verhaal is wel spannend, het personage rolt van het ene in het andere, je wil echt graag weten wat er op de volgende bladzijde/hoofdstuk komt. Het viel me dus niet tegen om het boek te lezen.
Maar ik vrees dat het geen enthousiasme bij me heeft losgemaakt. Ik heb er wel van genoten maar binnen een week ben ik vergeten dat ik dit boek heb gelezen.