Ma ik ben het

Een bijzonder boek, het laat zien dat dementie ontzettend moeilijk en verdrietig is. Voor degene die er door getroffen wordt maar ook voor de mensen die dichtbij de persoon met dementie staan. De worsteling met schuldgevoel, verdriet, het gevoel keuzes te moeten maken voor de ander terwijl die ander altijd zelf de touwtjes in handen gehad heeft, dat is zo herkenbaar als je iemand dichtbij je hebt met deze verdrietige ziekte, en dit boek laat die worsteling daarmee duidelijk zien.

Rauw geschreven, zonder poespas. Gewoon zoals het is en lekker op z’n Rotterdams! Naast het verhaal over moeder is er ook veel ruimte voor een terugblik naar vroeger en de voetbal carrière van John, dus ben je voetbal liefhebber ( dat ben ik niet ;) zal dit je vast aanspreken en het zorgt tegelijkertijd ook voor iets meer luchtigheid in de toch wel verdrietige hoofdstukken van dit verhaal.

Ik vind het moedig dat dit boek geschreven is. Het is zo’n verdrietig proces waar je ook als familie door heen gaat en het blijft moeilijk of je de juiste keuzes maakt, hoe om te gaan met het gevoel van verlies terwijl je dierbare er nog is maar zo verandert. Heel eerlijk had ik misschien iets meer diepgang verwacht want het tv optreden van John maakte best wat los bij mensen aan de vele reacties die volgden te zien en dan met name over dat hij vertelde zijn moeder niet meer te kunnen bezoeken omdat het te pijnlijk is maar dit kwam in het boek niet echt terug. Maar goed ik ben blij dat ik het gelezen heb en heb respect voor zijn moed om dit met de wereld te delen. Dus dank daarvoor John de Wolf