Een trieste clown

Jacob Visser heeft het helemaal voor elkaar: hij heeft een eigen huis, een vaste baan als leerkracht geschiedenis en een dochter die op trouwen staat. Een ongelukkige uitspraak tijdens een van zijn lessen zet zijn leven helemaal op zijn kop. Hij komt in een mediastorm terecht en zonder het zelf te willen, staan er jongeren op die in hem het ideale extreem-rechtse boegbeeld zien.

Het leven van Visser blijkt een pak minder rooskleurig dan aanvankelijk aangenomen. Zijn huwelijk zit op een dood spoor en echte vrienden lijkt hij ook niet te hebben. Hoewel heel wat mensen met hem converseren, start hij zelf zelden een gesprek. De gebeurtenissen uit zijn verleden maakten hem apathisch, alles lijkt hem te overkomen, zonder dat hij de aandrang voelt om in te grijpen. Het lijkt wel alsof hij geleefd wordt, bovendien lijkt de wereld rondom hem er alleen maar gekker op te worden.

Toch kan je als lezer niet anders dan sympathie te koesteren voor het hoofdpersonage. Zelfs wanneer hij net na de moord op een cliniclown zelf op eigenzinnige, maar innemende wijze de taak van clown op zich neemt, blijft hij op vreemde manier sympathiek. Doorheen het verhaal wordt Visser steeds meer verward, hij loopt verloren in eigen gedachten en weet op de duur niet meer wat echt is en wat niet.

Het verhaal bulkt van de ironie, van maatschappijkritiek ook en blijft 10 jaar na de eerste verschijningsdatum nog steeds relevant, mede door het onderliggende thema. Verdriet en mentale problemen zijn niet zichtbaar, diep vanbinnen schuilt er in iedere clown ook tristesse.

Visser is een prachtroman, een boek dat je in één ruk uitleest en dat geen moment verveelt.