Doodlopende cirkels

Wat een boek, wat een boek. De titel zegt het al, het is troosteloos, het boek, de hoofdpersonen en de gebeurtenissen. Hier een daar een lichtvonk, als de bagagisten aan het dansen zijn op de tafel of de liefde wordt verklaard, maar dan wordt ook de lichte gebeurtenissen weer ingehaald door de troosteloosheid. De hoofdpersoon, een wereldberoemde pianist die een concert komt geven in een stad, weet in het begin niet waar het is en wat hij komt doen in de stad. Andere mensen kennen hem wel en vanaf het begin af aan wordt hij geleefd door hen. Hij neemt geen eigen besluiten, terwijl er enorm veel van hem wordt verwacht, althans dat lijkt er op. Doordat hij zich vooral laat leiden door anderen, blijft hij in cirkels rond gaan, letterlijk op zoek naar een oude woning waarbij op galerijen rondje loopt of figuurlijk. De opa die alleen indirect iets zegt tegen zijn dochter en dat blijft volhouden op zijn sterfbed, de hoofdpersoon krijgt de nijging om dat ook tegen zijn zoon te gaan doen. Ook daarin de troosteloosheid. Maar niemand doorbreekt het , alle pogingen daartoe worden of door reactiviteit of door anderen keer op keer in de kiem gesmoord.
Ik wilde het boek halverwege wegleggen omdat het zo troosteloos is, ik werd er in meegezogen. Blij dat ik het niet heb gedaan, want dit boek blijft bij.
In de eindscene van het boek zit de hoofdpersoon in de tram, komt toevallig iemand tegen in de tram en maakt een praatje. De tram blijf in het stadje rondrijden in cirkels. Je kan zelfs in de tram ontbijten, dat doet de hoofdpersoon dan ook en gaat verder met de conversatie waarbij vooral de ander aan het woord is en neemt daar alle tijd voor (durft eigenlijk ook niet op te stappen) . De hoofdpersoon moet het vliegtuig naar Helsinki halen voor een volgend concert. En gaat hij dat halen? Breekt hij de cirkel of laat de hoofdpersoon zich leiden door de ander.