Recensie HhhH

Enige tijd na aanvang van het lezen van dit boek merkte ik dat er voor mijn gevoel iets niet klopte. Het werd me al gauw duidelijk dat ik met de verkeerde premisse dit boek was ingestapt. Dat is mijn eigen schuld, want het is niet mijn gewoonte om tevoren recensies te lezen. Ik had hier klaarblijkelijk niet te maken met een gefictionaliseerd historisch waar verhaal, maar met een boek waar geschiedenis en fictie met elkaar werden verweven. En dat niet alleen, de ik persoon, de verteller, die in het heden de geschiedenis van de aanslag op Heydrich onderzoekt, is nadrukkelijk in het boek aanwezig en wordt als het ware als een actief persoon in het verhaal opgevoerd. Hij wil de voorbije geschiedenis het liefst als ooggetuige ervaren en dat doet hij soms ook. Hij stáát dan bijvoorbeeld bij de bocht te wachten waar de aanslag gaat plaatsvinden. Later is hij ook aanwezig bij de kerk waar de aanslagplegers zich schuil houden en geeft een dagelijks ooggetuigenverslag. Dat kan een heel interessant boek opleveren, maar de manier waarop Binet deze geschiedenis beschrijft, kon mij maar matig boeien. Geen van de hoofdpersonen komt ook maar enigszins tot leven. Het kan zijn dat dit de opzet van Binet is, m.a.w., misschien wilde hij laten zien dat de nazi beul Heydrich en de verzetshelden uiteraard al lang dood zijn en hij hen geen historisch onverantwoorde karaktereigenschappen wil toedichten. Maar misschien kan het ook zijn dat Binet helemaal niet zo'n goede schrijver is! Het nadrukkelijk aanwezig zijn van de ik persoon (of dit al dan niet Binet zelf is, weet ik niet) vond ik dikwijls irritant en zijn bijna jolige terzijdes naar de lezer toe zelfs vaak kinderachtig. Zoals: 'ik stel me zo voor dat' of 'ik zeg dit nu wel, maar misschien moet ik de voorgaande passage verwijderen', en 'zus of zo beweert dat de Mercedes van Heydrich donkergroen is, maar ik sta erop te stellen dat hij zwart moet zijn geweest'. Helemaal bont maakt hij het met zijn sneer naar concurrent schrijver Jonathan Litell, wiens boek 'De Welwillenden' hij vindt lezen als 'Houellebecq bij de nazi's'. Jammer, ik had verwacht nu eens een uitgebreid verslag te lezen over alle betrokkenen bij een van de belangrijkste verzetsdaden uit de 2e Wereldoorlog. In mijn gevoel kreeg ik een ego-document van mijnheer Binet.