Recensie De kunst van verliezen

Laten we aannemen dat er tussen twee personen, A en B, twee meter afstand is. En A wil naar B, maar moet bij iedere stap precies de helft afleggen van de hele afstand die hem rest om bij B te komen. De eerste stap is een meter, de tweede een halve meter, de derde een kwart meter. Iedere stap van A naar B zal kleiner worden, en de afstand in een eindeloze reeks doen afnemen, maar het verrassende is dat A, uitgaande van de premissie dat iedere stap gelijk is aan de helft van de totale afstand die hen scheidt, hoe hij ook vordert, B nooit zal bereiken.

Deze roman speelt in Madrid, en gaat over relaties in de breedste zin van het woord, de complexiteit ervan, en wat het is om een dierbare te verliezen. Leandro realiseert zich dat hij oud is als de gezondheid van zijn vrouw Aurora langzaam maar zeker achteruit begint te gaan, en hij het gevoel krijgt haar meer had moeten geven in hun gezamenlijke leven. Af en toe probeert hij te ontsnappen uit de thuissituatie, en op een dag loopt de nog potente Leandro een bordeel binnen. Hij raakt geïntrigeerd door de Nigeriaanse Osembe, niet om de sex, maar om het gevoel af en toe even bij iemand te kunnen zijn die mooi en jong is.. Lorenzo, de zoon van Leandro heeft net een relatie met zijn vrouw Pilar afgesloten. Hij is zijn werk kwijt en worstelt met een verschrikkelijk geheim. Op een dag maakt hij kennis met het Ecuadoriaanse kindermeisje van een verdieping hoger. Hij ziet haar als vlucht uit zijn steeds kleiner wordende wereldje en probeert krampachtig het begin van een relatie met haar op touw te zetten.. De 16-jarige Sylvia, dochter van Lorenzo voelt zichzelf een buitenbeentje. Haar beste vriendin Mai heeft de laatste tijd alleen nog maar aandacht voor haar nieuwe vriendje, terwijl zij nog totaal geen ervaring met jongens heeft.. De uit Argentinie afkomstige 20-jarige voetballer Ariel heeft net een droomcontract getekend met een grote club uit de Spaanse hoofdstad. Maar waar hij in Argentinie altijd de belangrijkste speler van het team was, is hij hier helemaal niets. Na een smadelijke nederlaag van zijn club stapt hij met drank op achter het stuur en veroorzaakt een aanrijding met de plotseling overstekende Sylvia. De club weet dit in de doofpot te stoppen, maar Ariel, die nog geen geharde voetballer is, en een dromer die van cultuur en muziek houdt, worstelt met het leed, een gebroken been, dat Syvlia door zijn toedoen is aangedaan. Hij besluit haar in het ziekenhuis op te gaan zoeken, en laat zijn 06-nummer achter, het begin van een onmogelijke relatie..

"De kunst van verliezen" is een schitterend geschreven roman die qua schrijfstijl doet denken aan de boeken van Jonathan Safran Foer, maar dan beter, veel beter. De karakters die Trueba neerzet zijn zo geloofwaardig dat het bijna een autobiografisch verhaal lijkt. Door zijn personages kwestbaar te maken, mensen die fouten maken, maar toch vooral op zoek zijn naar het goede in het leven, is het niet moeilijk om je in te leven in alle vier de hoofdpersonen uit het boek. Ook al nemen ze soms aburde beslissingen, het zijn toch altijd beslissingen die jij ook had kunnen nemen, waarna je je even wanhopig had kunnen afvragen hoe je in vredesnaam zoiets had kunnen doen. Een boek waarin je je een paar dagen of weken (afhankelijk van je leestempo) in kan opsluiten, en heen en weer geslingerd wordt tussen de hoofdpersonen. Je wilt ze bijna behoeden voor hun fouten, maar een belangrijke les uit het boek is juist dat je fouten moet maken om te leren. Een adembenemend boek waarvan ik niet wilde dat het zou eindigen. Mijn favoriet van 2010, en één van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen..