Recensie Wit als melk, rood als bloed

Waar wat mij betreft het zo gehypte "De alchemist" van Paulo Coelho in tekortschoot, het toegankelijk maken van filosofie en het nadenken over het leven, slaagt Alessandro d'Avenia wel met zijn debuutroman "Wit als melk, rood als bloed". De kracht van dit boek is dat hij een setting schept die dicht bij de belevingswereld van elke lezer zou hebben kunnen staan. We kunnen ons inleven in het verhaal omdat het ons ook had kunnen overkomen..

De hoofdpersoon in het verhaal is de 16-jarige Leo, een gewone Italiaanse jongen met alle gewone problemen die een tiener van zijn leeftijd heeft. Niko is zijn beste vriend, samen zitten ze in hetzelfde voetbalteam, en ze steunen elkaar door dik en dun, maar op een tamelijk oppervlakkige manier. In Sylvia heeft hij een goede vriendin, alhoewel hun relatie zuiver vriendschappelijk is. Met haar kan hij over zijn echte problemen praten. Syvlia staat onvoorwaardelijk altijd klaar voor hem te helpen als hij dat nodig heeft. Leo neemt die hulp dankbaar aan, maar doet er weinig voor terug (deze relatie deed me denken aan die van Dawson en Joey in de jongerensoap "Dawson's Creek" uit de jaren '90).

Leo is namelijk heimelijk verliefd op Beatrice die één klas hoger zit, maar verder dan dagdromen over haar groene ogen of haar lange rode haar komt hij niet. Af en toe loopt hij langs de bushalte voor de school, alleen maar om een glimp van haar te kunnen opvangen. Dan krijgt hij een nieuwe leraar geschiedenis, die door z'n filosofische overpeinzingen al snel de bijnaam "De Dromer" van hem meekrijgt. In eerste instantie zet Leo zich af tegen de leraar (een vervanger moet wel een mislukkeling zijn), maar al snel raakt hij gebiologeerd door zijn uitspraken die zelfs hem aan het denken zetten.

Dan komt Beatrice opeens niet meer naar school. Leo ontdekt dat ze leukemie heeft, en zijn wereld stort in. Uiteindelijk weet hij via Syvlia toegang tot Beatrice te krijgen en komt haar opzoeken op haar ziekbed. Zijn leven wordt steeds complexer: naar Niko moet hij zijn stoere buitenkant in stand houden, terwijl hij worstelt met zijn gevoelens voor Beatrice, haar ziekte, en zijn hoop tegen beter weten in dat ze ooit nog beter zal worden. Ook zijn relatie met Sylvia begint hier onder te lijden. Met de filosofie van "De Dromer" als leidraad weet Leo zich staande te houden, zelfs als hij uiteindelijk het onvermijdelijke onder ogen moet zien. Zal zijn relatie met Sylvia al zijn verdriet weten te overleven?

Ik vond dit een prachtig toegankelijk boek over een moeilijk toegankelijk onderwerp. Ontzettend moeilijk om weg te leggen, ik had het dan ook in drie dagen uit. De titel is goed gekozen, waarbij het rood naast het bloed dat hij voor Beatrice doneert ook symbool staat voor alles wat het leven de moeite waard maakt, en het wit naast de huid van Beatrice ook symbool staat voor alles wat saai, leeg, en doelloos is in het leven. Mocht je zo iemand zijn die "De alchemist" nog niet heeft gelezen, maar dat nog wel van plan is: even links laten liggen, lees in plaats daarvan dit boek, het zal garant staan voor een paar emotionele dagen, die stemmen tot nadenken over je eigen leven..