Goede plot met een onvolwassen kantje

De riten van het water is het tweede deel in de trilogie van De witte stad met Unai López de Ayala. Hij is nog herstellende van zijn verwondingen maar wordt toch het onderzoek ingesleurd. Er is naast de huidige reeks moorden een tweede verhaallijn die zich afspeelt in 1992, de tienertijd van de inspecteur. Zijn vriendengroepje is er enkele weken op kamp om hutten uit het verleden te reconstrueren onder leiding van professor Saul.
Unai krijgt het druk, hij begint eindelijk te werken aan zijn spraak, het is lastig werken in een team als je enkel wat onverstaanbare klanken kunt uitbrengen. Dan is er nog zijn relatie met de zwangere Alba, dat vergt ook nog enige bekommernis en nadenken. Zijn grootvader blijkt gelukkig nog altijd zijn steun en toeverlaat te zijn en ook zijn broer heeft het beste met hem voor.
De plot zit op zich wel goed in elkaar, heden en verleden verweven zich, het verhaal ontwikkelt zich voorbeeldig richting ontknoping en enkele verrassende wendingen dienen zich aan.
Ondanks dit was het niet altijd even gemakkelijk om geboeid te blijven door het verhaal, ik bleef wat aan de zijlijn staan en spannend was het ook al niet, op een enkel momentje na. De relatie tussen Unai en Alba werd op een onnatuurlijke manier beschreven, psychologisch gezien is het boek geen hoogstandje.
Niet dat ik het boek tegen men zin gelezen heb maar het had een onvolwassen kantje dat me meer en meer begon te storen. Wel fijn dat er toch enkele verrassende plotwendingen in zaten. Deel drie ligt in de winkelrekken.