Geloofwaardig tijdsbeeld, in prachtige taal verpakt

Kristien De Wolf heeft zo’n prettige schrijfstijl, speels, geen clichés, af en toe een prachtige Vlaamse uitdrukking. En dat houdt ze dan 400 bladzijden vol. Heel knap.
Ik vind dat ze het tijdsbeeld, vanaf eind jaren 50 tot in de jaren 80 levensecht beschrijft. Ik heb die tijd meegemaakt en ik heb geen enkel anachronisme ontwaard. De homoscene ken ik niet, maar ze zet het voor mij geloofwaardig neer, met sympathie (ook voor hun families) en ook met oog voor de soms minder plezierige kanten van de oppervlakkige, louter fysieke relaties.
Kristien heeft stuk voor stuk mooie hoofd- en bijfiguren geschapen. De familienaam Stormvogel is mooi gekozen.
De hoofdstukken zijn vanuit verschillend perspectief geschreven. Dat werkt goed. Ook sterk dat Kristien de pater in de wij-vorm laat denken. Het misbruik op seminaries, scholen behandelt ze op een natuurlijke manier, zonder geschreeuw, zonder zwart/wit. Maar het is wel actueel op dit moment, met alle schandalen die overal worden opgediept.
Tot slot enkele tekstuele parels:
p 41: Tijd om daar iets bij te voelen had ik niet, of het moest ongeloof zijn. Hoe bestond het?
p. 61: Het miezerde. De grijze lucht hing bijna tot de grond.
p 110: kampvuurtje, altijd identiek, nooit hetzelfde.
Hein van der Hoeven, schrijver en redacteur