Sterke debuutroman

Stenen eten is een sterke debuutroman. De titel staat symbool voor dat wat moeilijk te verteren is en dat wat je teneer kan drukken. De 17-jarige Ben zit in zijn examenjaar en worstelt met zijn plek in het leven. Het liefst maakt hij zich onzichtbaar, zeker na de zelfmoord van zijn zusje drie jaar eerder. Met scherpe observaties laat Ben de lezer zien hoe verschillend er met leed wordt omgegaan. Als opnieuw een meisje zelfmoord pleegt, lijkt Ben weer in het middelpunt te staan. Zijn verdriet en schuldgevoel, versterkt door dat van zijn moeder in combinatie met de verschillende reacties in zijn peergroep maken het voor hem nog lastiger om zichzelf te kunnen zijn. De steeds aanwezige hitte in het dorp, de groepjes jongeren die samenklitten, alles roept een spanning op, die versterkt wordt als er nog meer zelfmoorden plaatsvinden.

Het boek zit erg goed in elkaar. Het is boeiend om te lezen hoe Ben zich ontwikkelt, hoe een groep jongeren met elkaar omgaat, hoe leed verschillend door kan werken en hoe ontsporing op de loer ligt. Het boek is tegelijk een coming-of-age, kijkend naar de zoektocht van Ben naar wie hij is en wie hij mag zijn. Vanuit zijn perspectief krijg je een goed beeld van zijn binnenwereld en van zijn kijk op de ander. In gedachten zit je ook zelf weer met je leeftijdsgenoten in de examenbankjes. Ben (of eigenlijk de auteur) beschrijft ook mooi hoe verschillend (en soms schrijnend) mensen kunnen reageren als het om zelfmoord en verdriet gaat. Knap geschreven door een auteur die, ook vanuit sociologisch en ontwikkelingspsychologisch perspectief, geen enkele fout maakt.

Aanrader!

Met dank aan De Club van Echte Lezers en Uitgeverij Atlas Contact voor het leesexemplaar!