Pijn in pastel

Net als in zijn vorige boeken Lipari, Porta Romana, Nachtwandeling ook hier een kalme, melancholische stroom woorden en beelden. Robbert Welagen schrijft geen dikke boeken, maar wel verhalen die blijven hangen als een zweem, een gefluister, een echo, een kramp...

Maar, in dit boek is er ondanks de milde stijlfiguur een hardvochtige werkelijkheid. Twee mensen worden verliefd, maken plannen en dromen van een huis vol kinderen. De kinderen komen echter niet. Thematiek, mij ook persoonlijk bekend en hoe heeft dat lege nest, dat niet eens gevuld raakt een impact op de twee geliefden.

In deze novelle proeven we de pijn niet als een mokerslag of met een schreeuw van woede. Nee, in de ietwat neutrale, afstandelijke setting van een thermaalbad dompelt de man zich in een bad van herinnering. Hoewel, Antoinette er niet meer is, is ze er nadrukkelijker dan ooit in zijn gemis. Het bad is als een bewust wassen in verdriet. Een zoeken naar pijn om zó dicht bij haar te komen, die zo ver van hem is geraakt. Een masseren van rouw.

Een klein verhaal dus, maar met grote zeggingskracht. Dat nog wel even bij de lezer blijft hangen. En dat is het knappe van Welagen. De schrijfstijl is beeldend, rustig. Het leest als een langzame massage van de pijnlijke plek. Niet om het kwijt te raken, maar juist om de pijn op te zoeken.

Uiteindelijk eindigt het verhaal met hoe het begon. Althans, dat is de hoop van de man. Kan het echter ooit nog goed komen? De werkelijkheid van kinderloosheid biedt weinig hoop. Zo finaal dit voelt, zo finaal lijkt het einde te zijn.

Een prachtig verhaal in waterige pasteltinten beschreven, maar nagloeiend van pijn.