The Mummy en De Doornvogels

Robert Harris schrijft bijzondere boeken. Hij vervormt geschiedschrijving tot spannende thrillers. Soms gebeurt dat zeer kunstig, zoals De Officier en Conclaaf. De Dreyfuss affaire die Frankrijk opschudde en het bisschoppelijk conclaaf in Rome waren inspiratiebronnen voor deze prachtige romans.

In De tweede slaap maakt hij ook gebruik van geschiedenis, maar nu op een zeer bijzondere wijze. Hij modelleert de huidige digitale tijd met zijn hoogstaande technische snufjes tot een vergane werkelijkheid. Een priester, een lady, een kapitein en een wetenschapper in een obscuur dorpje ten westen van Londen zijn de ontdekkingsreizigers die letterlijk en figuurlijk graven naar een teloorgegane beschaving, die wij als lezers herkennen als de onze. Vervreemdend is het om te lezen dat de schatten die de donkere aarde prijs geeft rondom een merkwaardig obstakel in het landschap, digitale gadgets zijn uit onze tijd.

Ik moet zeggen dat ik vanaf het begin erg geboeid was door de wereld die Harris weet op te roepen. Op zich maakt Harris gebruik van klassieke elementen, zoals een ietwat onnozele hoofdpersoon, in dit geval een priester die nieuwsgierig is en de regels overtreed en zo wel zaken ontdekt. Een aantrekkelijke jongedame die onder druk wordt gezet door een houwdegen van een kapitein, die met haar huwen wil.
Na ruim 200 pagina’s wordt het echter lastiger om door te lezen, omdat de suspense eruit gaat. En dat niet alleen. De keuzes van de verschillende hoofdpersonages laten zien dat ze niet echt veel diepgang hebben. Harris gaat ook meer uitleggen. En de uiteindelijke finale die wat weg heeft van een remake van The Mummy is inderdaad zoals andere lezers al aangaven, teleurstellend. Je denkt: de Kerk komt er niet goed af en dat is ook zo, maar de wetenschappers van deze tijd, nou die konden er ook wat van. En met kromme tenen las ik de opbloeiende romance (De Doornvogels? Kent u die nog?) tussen de priester en het meisje. Al is het hem vergund, het zo snel opgeven, valt tegen.

Ik waardeer het boek met drie sterren. Ik heb er desondanks van genoten. Want, Harris kan natuurlijk wel boeiend schrijven