Opgang en neergang

John Boyne is een veelschrijver uit Ierland van lijvige romans voor volwassenen en jonge lezers. Hij is bekend geworden door het inmiddelse verfilmde: De jongen in de gestreepte pyama. Andere romans die tot bestsellers uitgroeiden zijn: De grote stilte, over wanpraktijken binnen de Rooms-katholieke kerk en recent: Wat het hart verwoest, dat nog op mijn leeslijst staat.

Een ladder naar de hemel gaat over ambitie en over de nietsontziende drive om beroemd te zijn als schrijver. Maurice Swift gaat te werk als een soort Mr. Ripley en verwerft zich in plaats van de identiteiten, de boeken van anderen. Boyne beschrijft de weg omhoog en de onvermijdelijke weg omlaag van Swift op een subtiele, haast ironische wijze. Het gegeven zou ook een thriller of zelfs als horror niet misstaan, maar Boyne doet het met de tongue in the cheeke. Nergens vliegt hij uit de bocht. Hij houdt de touwtjes stevig in handen. Wat dat betreft benadert hij zijn hoofdpersoon enigszins.

Boyne schrijft uit meerdere perspectieven en verschillende personages. Misbruik, manipulatie, homoseksualiteit, diefstal, eenzaamheid en dat allemaal in een rustige cadans, terwijl je als lezer je ogen uitkijkt en je hart heftig bloed pompt vanwege het onrecht, blijft Boyne koelbloedig tot aan het haast komische einde toe.
Het is soms schakelen, omdat de verschillende perspectieven tijd kosten en vaart uit het verhaal lijken te verhalen. Toch, geschiedt er gerechtigheid, nou ja... Boyne zou Boyne niet zijn, als er toch uiteindelijk ook een knipoog in zit. Waar je als lezer schreeuwt om wraak, blijft de schrijver coulant.

Tijdens het lezen, neemt Boyne de schrijverswereld op de hak en misschien ook wel zichzelf. Aan wie behoort hét verhaal eigenlijk? De ene schrijver zegt dit en de ander dat. Iedereen heeft de wijsheid in pacht. Roem is uiteindelijk betrekkelijk. Ja, zelfs de beroemdste schrijvers worden een decennium later vergeten. De jeugd en de schoonheid winnen het altijd van ambities en streven naar onuitwisbare indruk. Hoewel, vergeten schrijvers ook altijd weer uit het stof kunnen herrijzen. Grappig is het gebruik van de werkelijk bestaande schrijvers die een beeld geven van de decadente wereld van schrijversroem van decennia geleden, zoals Gore Vidal.

Ik waardeer het boek met vier sterren, weliswaar hele dikke!