Een diepe buiging

Tien delen zou Jussi Adles-Olsen schrijven rondom afdeling Q met Carl Mørck in de hoofdrol en zijn team met Assad, Rosé en Gordon rondom zich. Gestationeerd in de kelder van het hoofdbureau van politie in Kopenhagen, onder de chef Marcus Jacobsen, lossen ze tien boeken lang coldcases op.

Wat heb ik de afgelopen zeventien jaar genoten van deze geweldige en unieke serie van de Deense schrijver. En het is nu ook goed, dat het erop zit. Niet in de laatste plaats voor de schrijver, vermoed ik zo. De verwachtingen werden dan ook steeds hoger. Deel na deel lazen steeds meer mensen ademloos de verrichtingen van dit unieke team inspecteurs. Er verschenen ook films. Ik verwacht dat er nog meer verfilmingen volgen zullen.

Het laatste deel met de te ingewikkelde titel Eén raam, geen sleutel is de finale van de moordzaak die Carl al heel zijn carrière achtervolgt, waarbij een collega (Hardy) zwaar gewond raakte. Die zaak blijkt te maken te hebben met een drugsbende die geleid wordt vanuit Nederland. De verschillende verhaallijnen, in Nederland en Denemarken komen uiteindelijk samen. Carl staat voor de moeilijkste uitdaging ook , terwijl zijn team zonder hem moet werken aan de zaak. De dood zit hem heel dicht op de hielen. Terwijl, het land hem al lang heeft veroordeeld, moet hij vechten voor zijn onschuld. Tenslotte, heeft het boek een verrassend en bevredigend einde.

Ik maak een diepe buiging voor Jussi Adler-Olsen voor de boeken rondom dit onvergetelijke team. Of er nog een mogelijkheid is op een hernieuwde samenwerking tussen Assad en Carl? …

Vier sterren. Overall: vijf sterren voor de serie Q.