Lezersrecensie
Een parel uit een zeldzame oester
Met het optillen van de cover stap je in een tijdmachine die je meeneemt naar een periode waarin het eerste Huis van de Goden werd gesticht, een tijd ver voor onze beschaving.
In ‘De eerste priesteres’ heeft Jacqueline Zirkzee, auteur en historicus, historische feiten en fictie met elkaar verweven en uitgebouwd tot een superieur verhaal dat draait om Inanna en haar broer Eridu. Na veel gevaarlijke gebeurtenissen waar broer en zus zich moedig doorheen hebben geworsteld, vinden deze twee kinderen van Anu, letterlijk en figuurlijk, vaste grond onder hun voeten om, als samen één, te worden waarvoor ze geboren zijn.
Na ‘Het Heksenhuis’ van dezelfde auteur met veel genoegen gelezen te hebben, was het voor mij meer dan duidelijk dat ik haar nieuwste roman, De eerste priesteres, niet ongelezen kon laten. Tijdens het eerste hoofdstuk moest ik er even inkomen. Aan het begin van hoofdstuk twee heb ik mijn riem vastgemaakt, waarna ik het boek in nog geen week tijd uitlas. De schrijfstijl is mooi, prettig en helder. Ik ben prachtige metaforen tegengekomen, niet te veel, niet te weinig. Jacqueline benoemt niet, ze beschrijft. Haar show don’t tell methode verraste me keer op keer. Goed uitgewerkte personages; ik kon volledig met ze meeleven en meevoelen.
Prijs/kwaliteit: perfect.
Vijf sterren krijgt dit topboek van mij!
Hilda Spruit
In ‘De eerste priesteres’ heeft Jacqueline Zirkzee, auteur en historicus, historische feiten en fictie met elkaar verweven en uitgebouwd tot een superieur verhaal dat draait om Inanna en haar broer Eridu. Na veel gevaarlijke gebeurtenissen waar broer en zus zich moedig doorheen hebben geworsteld, vinden deze twee kinderen van Anu, letterlijk en figuurlijk, vaste grond onder hun voeten om, als samen één, te worden waarvoor ze geboren zijn.
Na ‘Het Heksenhuis’ van dezelfde auteur met veel genoegen gelezen te hebben, was het voor mij meer dan duidelijk dat ik haar nieuwste roman, De eerste priesteres, niet ongelezen kon laten. Tijdens het eerste hoofdstuk moest ik er even inkomen. Aan het begin van hoofdstuk twee heb ik mijn riem vastgemaakt, waarna ik het boek in nog geen week tijd uitlas. De schrijfstijl is mooi, prettig en helder. Ik ben prachtige metaforen tegengekomen, niet te veel, niet te weinig. Jacqueline benoemt niet, ze beschrijft. Haar show don’t tell methode verraste me keer op keer. Goed uitgewerkte personages; ik kon volledig met ze meeleven en meevoelen.
Prijs/kwaliteit: perfect.
Vijf sterren krijgt dit topboek van mij!
Hilda Spruit
2
Reageer op deze recensie