De eeuwige God(fried)

De plotse dood van godenkind Godfried Bomans -hij stierf op 22 december 1971 aan een hartaanval- ging als een schokgolf door (katholiek) Nederland. Vroeg begonnen als auteur (hij debuteerde op zijn 19de met het toneelstuk Bloed en Tranen en 4 jaar later met het boek memoires of gedenkschriften van Mr. P. Bas), verwierf hij in enkele jaren tijd nationale faam als (cursiefjes)schrijver, radio- en tv-figuur; stichter, voorzitter en lid van literaire verenigingen en kritisch denker over God en het katholieke geloof waarin hij vanaf zijn geboorte werd ondergedompeld.

De betekenis van Godfried Bomans voor de Nederlandse taal, voor een vernieuwende discussie over het katholicisme, voor humor en cabaret, voor de toon van tv-uitzendingen kan moeilijk worden overschat. Hij was een vriend voor elke Nederland. Zijn populariteit was immens.

Dit boek had een Liber Amicorum moeten worden, een boek van vrienden voor de 60ste verjaardag van Bomans in 1973, uitgeverij Elsevier was in het voorjaar van 1971 met de planning ervan begonnen. Na zijn onverwachte dood vroeg de uitgeverij aan Bomans’ vriend Michel Van Der Plas alsnog zo’n boek samen te stellen, maar nu ter gedachtenis aan de toen populairste auteur uit hun fonds.

Herinneringen aan Godfried Bomans begint -typisch- met de preek van zijn jongste broer tijdens de uitvaartdienst. Arnold Bomans werd zelf bekend na de documentaire ‘Bomans in trio’ over de kloosterlingen in zijn familie. Familie, goede vrienden, collega-auteurs en liefhebbers van de literatuur en het goede leven tekenen daarna samen een gedetailleerd portret van de mens Godfried Bomans. Een mooi maar moeilijk portret van een man die eeuwig worstelde met zijn demonen. Een eenzame allemansvriend die geen neen kon zeggen en veel te veel hooi op zijn vork nam. Tot zijn hart het begaf.

Dit boek is allerminst een hagiografie. Het is een eerlijke, kritische, warme, liefdevolle terugblik op het leven van een gewond godenkind. Een boek om met warmte en in stukjes tot je te nemen.