Lui

Wat een ontzettend luie schrijver die haar publiek niet serieus neemt. Alles moet uitgelegd of aangekondigd worden (zelfs het einde), de lezer wordt als het ware gespoonfeed. Het voelt alsof er nooit een zin is aangepast of geredigeerd.

Er wordt op geen enkel moment de diepte ingegaan en alles wat richting een moeilijkheid gaat, wordt geannuleerd. Het talkshowgesprek stopt snel, zodat de schrijver niet een diepere laag hoeft te bedenken. De uitleg over hoe de planeetverplaatsing mogelijk is, wordt alleen uitgelegd door stomme herhalingen en zwakzinnige zinnen.
De allerergste zin uit de ‘literatuur’ (want dat is het blijkbaar, gezien het winnen van de Boekenbon Literatuurprijs) staat in dit boek en luidt:
“Alexander begroette hem alsof hij hier gisteren nog was, en dat was ook zo.”
Een goede redacteur zou hier een dikke streep doorheen zetten en twijfelen aan het gegeven boekencontract.

Hoe dit een van de grootste literatuurprijzen heeft gewonnen is niet alleen een raadsel, maar ook een teken voor de teloorgang van de Nederlandse literatuur.