Het beste paazverhaal

PAAZ is geen roman. Het is geen literatuur. Het is geen meesterwerk. PAAZ is een dagboek. Een eerlijk, oprecht, uniek en bovenal bijzonder dagboek. Het is een kijk in de psychiatrie, die je normaal nooit zou kunnen lezen. Het is een emotioneel en aangrijpend verhaal, hoewel Van der Meer haar best doet om het zo luchtig mogelijk te houden. Dat past bij de hoofdpersoon Emma, die haar eigen problemen niet serieus genoeg neemt om het een zwaar boek te maken. De thematieken, vooral de steeds terugkerende zelfmoordthematiek, blijft heftig en zwaar, maar de snelheid in het boek houdt het luchtig.
De snelheid zorgt sowieso voor verwarring. Tijdsprongen worden meestal niet verklaard, evenals vertrekkende paazbewoners, gedachtenverschillen, verworven vrijheden en vorderingen. Dit lijkt vervelend, maar zo creëer je een lezersverwarring, wat ervoor zorgt dat je misschien 1% van de paazgevoelens laat overkomen op de lezer. Daarnaast is de hoeveelheid namen soms verwarrend.
PAAZ is misschien geen meesterwerk uit de literatuur, maar het is een prachtig en open boek over hulp zoeken, eenzaamheid, jezelf verliezen en het vermogen van mensen om altijd een thuis te kunnen creëren.