De Weldoeners

In de Weldoeners volgen we de familie Alter. Protagonist en pater familias Arthur zit in geldnood. Zijn carrière als prof aan een middelmatige unief liep nooit echt los en sinds jaar en dag moet hij het stellen met nog slechts enkele leergangen. Gelukkig was daar al die jaren zijn vrouw, Francine, die als psychologe het nodige zaad in het bakje bracht, maar met wie hij nu niet meteen een harmonieus huwelijk beleeft. Maar dan overlijdt Francine en wanneer Arthur van de rector ook nog eens te horen krijgt dat hij het volgende academiejaar geen leerstoel meer krijgt, vreest hij het huis te zullen moeten opgeven. Dit dwarsboomt zijn plannen om zijn jongere vriendin bij hem te laten intrekken. Lenen dus. Bij die andere protagonisten: zijn kinderen Ethan en Maggie. Die erfden van Francine immers een aanzienlijk bedrag: de opbrengst van een belegging die ze tijdens haar huwelijk stiekem had achtergehouden. Maar laat Arthur nu net niet zo’n beste relatie met zijn kinderen hebben. Eigenlijk hebben Ethan en Maggie liever geen contact meer met hem. Geld vragen ligt dan niet zo voor de hand. Een charmeoffensief dan maar. Hij nodigt hen dus uit voor een weekendje in hun ouderlijke huis en legt het zo aan dat hij hen als afsluiter de financiële kwestie kan voorleggen. Wat Arthur niet weet, is dat Ethan op droog zaad zit nadat hij er alles heeft doorgejaagd. En wat een wiedergutmachungsproject moest worden, rijt oude wonden open en stelt de vader-kindrelaties op scherp. Arthurs onhandige toenaderingspoging brengt echter ook iets goeds teweeg …

Andrew Ridker is beslist een aanstormend schrijftalent, al leidt zijn Sturm und Drang hem naar een flirt met overkill. Hij kiest niet voor één, maar voor vier protagonisten van wie we blijkbaar elke stap uit hun leven moeten kennen. Sommige verhaaleindjes rafelen onvermijdelijk uit en blijken uiteindelijk niet zo relevant in het geheel. Bovendien lijdt ook Ridkers zinsbouw niet zelden aan info-obesitas. Dit vertraagt niet enkel het tempo, maar past ook in het ziekbedje van too much information waaraan Ridker zich toch wel iets te vaak bezondigt. Maar een goed verteller is hij wel. Mét, niet onbelangrijk, humor!