Het Achtste Leven

Haratischwili schrijft in deze klepper van meer dan 1200 pagina’s de geschiedenis van vijf generaties Jasji’s. Beginnen doet ze bij de Georgische oervader die chocoladefabrikant is in Tbilisi. Zijn verrukkelijke en onweerstaanbare chocoladedrankje roept echter heel wat onheil uit over het geslacht Jasji. Op dit geheime recept, dat telkens aan slechts één iemand van de volgende generatie wordt doorgegeven, rust immers een familievloek: wie ervan drinkt, kent enkel nog rampspoed. Alleen de jongste telg, de eigenzinnige Brilka, weet deze bezwering na vele decennia te verbreken. Maar dat is slechts een van de rode draadjes doorheen het verhaal. Een andere constante is de band tussen de familie Jasji en (de nakomelingen van) familievriendin Sopio Eristavi. Onder het motto “l’histoire se répète” zal elke nieuwe generatie namelijk liefdes- of vriendschapsbanden onderhouden met één van de Eristavi’s wat de familie telkens weer in woelige wateren doet belanden.
Maar de geschiedenis herhaalt zich ook op andere domeinen: de levensverhalen van de halfzussen Stasia en Christine zien we enkele generaties later weerspiegeld in die van de halfzussen Nitsa en Daria. Het personage van balletdanseres Stasia krijgt haar doorslag in haar betkleindochter, Brilka aan wie het boek is opgedragen. Ook de kunstzinnige zangeres Kitty vindt een evenbeeld in haar achternicht en filmdiva Daria.

De brugfiguur tussen de oudere en jongere generaties is de gezagsgetrouwe, maar strenge Kostja die symbool staat voor vadertje staat, want ook Georgië wordt zoveel als een personage in het boek. In schril contrast met het nukkige personage van Kostja, staan sterke vrouwen als Stasia, Christine, Daria en vooral Kitty. Dat Stasia (dochter van de chocoladefabrikant) héél oud wordt, helpt natuurlijk om Nitsa (=stem van de auteur en tante van de jongste telg, Brilka) de lange familiegeschiedenis te laten vertellen. Je merkt het, voor de lezer is de handige stamboom achteraan het boek zeker geen overbodige luxe.

En passant geeft Haratischwili ook een mooi overzicht van de geschiedenis van Georgië (en de Sovjetunie), want het vatten van een heel tijdperk is een verdienste die de auteur beslist op haar conto mag schrijven.

Het achtste Leven is een familie-epos van formaat, al slaat dit laatste wat mij betreft hoofdzakelijk op het volume. Noch het verhaal (véél te lang, te repetitief en veel te breed uitgesponnen), noch de schrijfstijl (te narratief) konden mij echt bekoren. Een goed boek is er een waarin het heerlijk toeven is en waarvan je het einde niet graag ziet naderen. Dat had ik helemaal niet met Het achtste Leven. De belofte op de cover: “Dit lees je ademloos uit” (De Volkskrant) verwaterde bij mij tot een eindeloos gezucht bij het ronden van kapen als p. 700, 900, 1000 ... - spoiler verwijderd door de Hebban-redactie -  Hopelijk brengt dit de auteur niet op ideeën voor een vervolg.