Aangrijpend maar realistisch verhaal

Na de laatste bladzijde sloeg ik het boek dicht, het boek stopte maar mijn gedachten bleven razen. Wat zou ik doen in Sascha’s situatie, wat zou ik hebben gedaan als ik Menno was en wat kan je eigenlijk het beste doen in zo’n situatie, wat is goed en wat is fataal?

Na het lezen van het boek ‘aan niemand vertellen’ uit de Lois-trilogie: was ik echt fan van Simone Van Der Vlugt, ik heb daarom ook meteen de andere boeken uit de Lois-trilogie gelezen en vond ze ontzettend goed. Hierna heb ik eigenlijk geen boeken meer gelezen van haar tot nu.

Het boek heeft me gegrepen vanaf het begin, je zit er meteen middenin en dat vind ik fijn. Ik ben namelijk minder fan van boeken waarbij het even duurt voordat je erin komt. Bij dit boek was dat dus zeker niet het geval en dat trok mij meteen. Waar ik elke keer weer dacht dat ik al wist hoe het verder ging, had het boek toch steeds weer een verrassing voor me in petto waardoor de spanning in het boek hoog bleef. Ik leefde ontzettend mee met de personages, vooral met Sascha en haar verhaallijn heeft me dan ook ontzettend aangegrepen. Naarmate ik de laatste 70 pagina’s naderde dacht ik eigenlijk dat het boek al tot zijn einde was gekomen. Teleurgesteld met het idee dat dit het einde zou zijn, besloot ik toch maar door te lezen en al vrij snel kwam ik erachter dat er nog een ruwe plottwist in het verhaal zat redelijk aan het einde van het boek die meteen mijn vragen omtrent bepaalde gebeurtenissen in het boek beantwoorde, dit verraste me! Dit boek had veel van wat ik in een boek zoek: Ik voelde spanning van begin tot eind, ik kon het boek moeilijk wegleggen, voelde erg mee met de hoofdpersonages en het had een verrassend einde! Ik vind het dus zeer zeker een aanrader!