Een eigen stijl met een overtuigende hoofdpersoon

Tess Monaghan is de hoofdpersoon uit Het Suikerhuis. Ze is nu privé-detective na een loopbaan als journaliste. Haar vader vraagt haar in dienst te treden van Ruthie, een kennis. Ruthie's verslaafde zoon heeft een meisje vermoord, is daarvoor veroordeeld, maar de identiteit van het meisje is nooit vastgesteld. Wie was ze en waarom heeft haar zoon dat meisje vermoord? Tess gaat op zoek en wordt gesteund door vrienden en haar minnaar. In Het Suikerhuis spelen Tess, haar ouders, vriendin Whitney en minnaar Crow een prominente rol. Een bont, soms merkwaardig of komisch gezelschap. Laura Lippman geeft een beeld van het gewone leven: de vader die zijn aankomende schoonzoon met wantrouwen tegemoet ziet en strubbelingen tussen ouders en kinderen. Maar daarnaast wordt het verhaal verteld van een speurtocht die de lezer naar verschillende locaties en situaties brengt.
Laura Lippman heeft een eigen toonzetting gevonden. Ze moet het niet hebben van veel actiescènes of geweld, meer van de beschrijving van een proces van onderzoek en ontdekking binnen zeer wisselende situaties. Vastlopen, toch volharden om daarna een opening te vinden. Het tempo van het verhaal is wisselend. Hier en daar stokt het even om vervolgens weer op gang te komen. In die zin is het niet helemaal uitgebalanceerd.
Er zijn veel lijnen en gebeurtenissen verwerkt in het verhaal. De politiek komt voorbij, maar ook anorexia en boulimia. Grote boeven en kleine kruimeldieven. De ontknoping kwam voor mij vrij plotseling en terugkijkend is het eind iets teveel geschreven in het voordeel van Tess. Maar Tess Monaghan is zeer zeker een overtuigende hoofdpersoon en Laura Lippman heeft een eigen stijl inclusief humor.