With your kiss my life begins

Met dit motto van David Bowie opent de debuutroman van Trudy Kunz, die jarenlang als journaliste voor damesbladen heeft gewerkt en al in de jaren ’90 een boek maakte met de titel Ik had geen keus. Vrouwen in de greep van een dilemma. Nu lijkt ze haar persoonlijke ervaringen met haar journalistieke werk te hebben gecombineerd in Kroniek van een bange liefde.

Elisabeth Arns is een succesvol journaliste, maar heeft een moeizaam liefdesleven. In een brief aan haar partner blikt ze terug op haar relatie met hem en zijn voorgangers. Er wordt een patroon zichtbaar, waarbij zij – uit angst te worden verlaten – zich afhankelijk opstelt en van slag raakt wanneer de ander zich terugtrekt. Om haar zenuwen de baas te blijven slikt ze pillen. Wanneer ze het probleem niet langer kan onderdrukken, gaat ze er van alles over lezen, therapieën uitproberen, op bezoek bij een psychiater en op spirituele retraite in Findhorn.

“Wat zij niet begrijpt – en wat ik zelf ook pas inzie als het te laat is – is dat jij me met je voortdurende afwijzing en kritiek eerder aan je bindt dan mij van je afstoot. De gevoelens van pijn en angst die je mij ermee bezorgt, voelen heel vertrouwd. Ik lijd er wel onder, maar tegelijk heeft het bijna iets behaaglijks. Alsof ik een oud kinderjasje heb teruggevonden waar ik mijn neus maar in hoef te steken om me thuis te voelen.”

Het probleem lijkt terug te voeren naar de relatie met haar moeder. Die had regelmatig aanvallen van benauwdheid, waar Elisabeth als oudste dochter binnen het gezin het beste mee om kon gaan. Ze raakte eraan gewend om zich te plooien naar de grillen van haar moeder. Die reageert dan ook panisch, wanneer Elisabeth met een vriend aankomt. Niets is goed aan hem. “Die jongen wordt nog mijn dood”, zegt ze letterlijk. Hierdoor komt Elisabeth voor een dilemma te staan. Angstvallig probeert ze aan de ene kant de relatie met haar familie te onderhouden, maar aan de andere kant zich te schikken naar de wensen van haar vriend, die haar familie vreselijk vindt en haar vraagt om voor hem te kiezen. Uiteindelijk grijpt het lot in…

Het boek is toegankelijk geschreven: de hoofdstukken zijn kort, woordkeus en zinsbouw zijn eenvoudig en er worden vragen opgeroepen waardoor je wil weten hoe het verder gaat. Het thema is herkenbaar; er zijn veel vrouwen die hiermee te maken hebben (gehad). Therapeute Hannah Cuppen heeft er het boek Liefdesbang over geschreven en geeft er trainingen over.

Als literaire roman overtuigt Kroniek van een bange liefde echter niet. De jij-vorm werkt vervreemdend voor een lezer die zich niet aangesproken voelt en het gebruik van ‘ik’  gaat irriteren, zeker wanneer het een paar keer achter elkaar aan het begin van de zin staat (bladzijde 14). Er wordt aanvankelijk vooral verslag gedaan van wat er in het verleden is gebeurd, maar de personages blijven vlak en de gebeurtenissen komen niet tot leven. De beide interviews met beroemdheden, die zijn ingelast, vertragen de loop van het verhaal. Wie zich niet kan herkennen in de problematiek van de hoofdpersoon, zal zich ergeren aan het gebrek aan eigenwaarde en het boek als ‘gezeur’ naast zich neerleggen. Wat dat betreft doet het boek denken aan het vroegere werk van Hannes Meinkema (Gelijkheid; En dan is er koffie). Pas halverwege, als de moederbinding ter sprake komt en de recente relatie meer tot leven wordt gewekt, wordt het interessant.

Voor vrouwen die zelf in zo’n relatiepatroon gevangen zitten, is deze roman ongetwijfeld realistisch en inzicht gevend. Voor wie geen hoge (literaire) eisen stelt, zal de stijl ook geen bezwaar vormen.