dit is een no-go

Op school leren wij altijd dat we moeten beginnen met een positief punt als we een stuk van een ander beoordelen, dus dat is wat ik zal doen: Het verhaal is leuk, Syribil is een sympathiek persoon en Jhon, met rare spelling, haar persoonlijke lijfwacht. Syribil krijgt al aan het begin van het verhaal te horen dat ze de lupidae is, maar als je de achterkant van het boek hebt gelezen was dat al duidelijk, ondanks de moeite die is genomen om het niet met zoveel woorden te zeggen. De schrijfstijl is best oké op zich, tot op het moment dat je ineens merkt dat er heel vaak gebruik gemaakt wordt van de suggestieve puntje-puntje-puntje. Op het moment dat je dat ziet kan je het niet meer niet zien. Persoonlijk heb ik er een grondige hekel aan als mensen het puntje-puntje-puntje überhaupt gebruiken, maar kan ik het hebben als het maar niet te vaak is. Dit is te vaak. Je zou dit met hangen en wurgen misschien kunnen bestempelen als een stijlmiddel, maar dat is het niet: het is gewoon fout. Dan komt Ri'shana Surilei aan bod. (SPOILER ALERT). aan het begin van het boek komt ze mij voor als een kick-ass vrouwelijke soldaat, die soms wat moeite heeft om seksuele bevrediging te vinden, alles overheeft voor haar heer (hoe vreemd hij dan ook doet) en voor wie haar eer en waardigheid op de hoogste plek van de rangschikking des levens staat. Op het moment dat ze de bibliotheek in de hens zet heeft ze het bij mij verpest: ik kan haar niet meer 'leuk' vinden. Maar ze blijft kick-ass en tot alles bereid voor haar heer: een nobele eigenschap. Dus hoewel ze in mijjn ogen niet meer 'leuk' is, respecteer ik haar wel. Totdat ze Jhon, de o-zo knappe persoonlijke lijfwacht van Syribil ontmoet. Ze verandert van het ene op het andere moment in een krolse kat: knipogen, hem expres irriteren omdat hij dan tenminste aandacht voor haar heeft en altijd maar verleidelijk, charmant en onnozel glimlachen. Ik had niet eens kunnen bedenken dat zo'n geharde soldaat, die ook nog eens kapitein was van de elitetroep van de koning, onnózel en charmánt kon glimlachen. Als dit gebeurt vanuit het perspectief van Syribil is dit soort gedrag al niet te harden en moet ik mijn best doen om het boek niet tegen de muur te gooien, maar vanuit het perspectief van Ri'shana zelf is het nog veel erger: je voelt de vlinders je bijna om de oren slaan. En het is een onwaarschijnlijk stel: het moet dus wel wat worden tussen die twee. Dan heb je als laatste nog het geflirt tussen Syribil en Zeno (ik geloof dat het arme joch zo heette). Het is bijna alsof een YA-book niet kan zonder romantiek: alsof dat het enige is waar jongeren in geïnteresseerd zijn. Ik kan je één ding vertellen: dat is niet zo.

Om het kort samen te vatten: het maakt gevoelens los. En dan moet je zelf maar bedenken of dat ze positief of negatief zijn.