Een boek met een lach en een traan

Eerder las ik met veel plezier "Het huis met het blauwe dak" van Margareth Hillebrandt en ik wilde graag meer van haar lezen. Dit boek heeft me zeer ontroerd en wat is het toch knap hoe Margareth een hartverwarmende, luchtige roman vol humor kan schrijven en daar onderwerpen in verwerkt die je raken, in dit geval dementie en hoe dit niet alleen de persoon met de ziekte zelf raakt maar ook de omgeving.
Toch is het nergens te zwaar en is het vooral genieten van de jarenlange vriendschap tussen deze 3 vrouwen waarin gelachen, gehuild en gekibbelt wordt.

"Het is eind jaren zeventig als drie jonge vrouwen - Dorine, Julia en Lily - elkaar ontmoeten tijdens een schildercursus in Griekenland. Daar ontwikkelt zich een hechte vriendschap. Veertig jaar later besluiten ze met elkaar te gaan samenwonen in een monumentaal pand op de Herengracht in Leiden. Ze doen elkaar een belofte: We gaan hier verticaal in en er pas horizontaal weer uit. Dolf, een flamboyante zeventiger, hospiteert als nieuwe bewoner. Vanaf dat moment is het gedaan met de rust. De geschiedenis lijkt zich te herhalen, met al haar pijnlijke details.
Als bij Julia de ziekte dementie wordt geconstateerd maakt dat de situatie voor Dorine, die een constante innerlijke strijd voert tussen vriendschap en eigenbelang, niet makkelijker.
Dames op de Herengracht is een roman die gaat over vriendschap, loyaliteit, en schuldgevoel."

Doordat we terug gaan in de tijd leren we de 3 vriendinnen goed kennen. Margareth heeft een hele prettige en warme schrijfstijl waardoor je meteen in het verhaal zit en een band met de personages voelt. De gedachtengangen, dialogen en dingen die ze meemaken zijn zo herkenbaar en deze schrijfster bezit de kracht om je alles te laten voelen wat je leest. Er is ook genoeg humor verweven in dit verhaal, een boek met een lach en een traan.

De drie vriendinnen zijn heel verschillend en ik vond het hartverwarmend om te lezen over hun geweldige idee, samenwonen en voor elkaar zorgen nu we ouder zijn. Maar is dat realistisch? Als Julia dementie krijgt raakt me dat diep, het hele proces van tekenen zien tot diagnose en dan alles na de diagnose is zo mooi maar ook rauw beschreven, levensecht.
Het wordt ook pijnlijk duidelijk dat er door de buitenwereld vaak aannames gedaan worden over bepaald gedrag zonder dat men weet wat er speelt. Empathie is soms ver te zoeken in deze wereld.

Een van de vriendinnen heeft een groot geheim dat ze al jaren met zich meedraagt, iets dat veel kapot kan maken.
Het heeft niet alleen met haar te maken, moet ze het delen?
Het charmante personage Dolf is een goede aanvulling, meteen is er leven in de brouwerij als hij bij hun intrekt. Maar ook hij worstelt met iets zwaars uit zijn verleden, kan hij zichzelf vergeven?
Margareth kan haar personages zoveel lagen geven die langzaam duidelijk worden voor de lezer en dat geeft diepgang.

Ook deze roman van Margareth zit vol vriendschap, liefde, emoties en levensechte personages maar ook schroomt ze niet om een zwaar onderwerp toe te voegen en dat maakt haar boeken alleen maar specialer. Wat een heerlijk boek was dit!