De Nederlandse gezondheidszorg aan de kaak gesteld

Op vraag van de auteur of ik zijn medisch relaas wou lezen dat hij juist in boekvorm had uitgegeven, ben ik graag ingegaan. Niet met het gedacht dat het heel erg ging zijn want Theo leeft nog steeds maar wat ik over de gezondheidszorg in Nederland las, deed me toch wel heel hard de wenkbrauwen fronsen.
De lijdensweg van Theo begint in 1999 om achttien jaar later in Nederland genoteerd te worden als “uitbehandeld”. Dus ofwel leer je met je kwalen leven ofwel maak je er maar een eind aan. Cru maar zo komt het woord uitbehandeld toch bij mij over.
Jarenlang krijgt hij de stempel epileptisch te zijn met de nodige medicatie waardoor hij amper nog kan functioneren. Eerst heeft hij epilepsie, daarna heeft hij het niet maar rapid leg movement en als er dan opnieuw aanvallen zijn, heeft hij terug epilepsie… Je zou toch denken als je bij een specialist ten rade gaat, dat die persoon toch wel weet waar hij/zij het over heeft. Zij hebben er toch jaren voor gestudeerd.
Daarbovenop de kosten van de Nederlandse gezondheidszorg tegenover de Belgische, de mentaliteit van artsen, de opvolging naar patiënten toe… noem maar op, ik ben in alle geval heel blij Belgische te zijn en van onze degelijke gezondheidszorg te kunnen genieten.
18 jaar lang!!! Ja, je leest het goed, 18 jaar lang krijgt Theo een verkeerde diagnose gesteld. Zelfs één die als hij niet voor een second opinion naar België was gegaan dit heel waarschijnlijk een vroegtijdige dood had gekost. Waar ben je dan nog mee bezig?
Epilepsie… of niet? vertelt Theo’s verhaal en het is bijna niet te geloven maar niemand kan zoiets verzinnen.
Bovenop dit krijg je ook het verhaal van Theo’s zoon die tijdens een val in zijn kinderjaren zo mismeesterd wordt door de Nederlandse artsen dat ze ook genoodzaakt zijn om hun heil te zoeken in een Belgische kliniek.
Wat een hel moet dit geweest zijn voor het gezin Barkel. Maar wat een opluchting voel ik dat wij kleine Belgjes toch een lichtpunt in hun leven hebben gebracht.