Onmacht ten top

Het eerste wat ik deed toen ik dit boek dichtsloeg, was zuchten om mijn tranen te bedwingen.
Het tweede was het boek strelen, om het leed dat dit onschuldige kind was aangedaan.
Het derde was de pijnlijke krop wegslikken die me het lezen had bezorgd.

Zo jong, zoveel leed, zoveel mensen die signalen geven en zoveel onmacht omdat er niets kan bewezen worden zodat er een eind aan komt. Tot het te laat is.
Zelf zal ik nooit kunnen begrijpen wat iemand brengt om iemand anders te mishandelen of te verwaarlozen. Ik ga me er ook niet over uitspreken want dan krijg je een stortvloed van vloeken en ben ik in staat om de dader(s) te wurgen.

De titel Het onhandige kind is bijna een beleding aan het adres van het mishandelde meisje Diana. Een verhaal in interviewstijl opgetekend over een kind dat niet gewenst was maar uiteindelijk teruggehaald werd door de moeder om alleen mishandeld te worden, grijpt je vanaf de eerste bladzijde bij de keel en lees je in één adem uit. Hierbij voel je iedere emotie door je lichaam gieren… verbazing, verdriet, boosheid, onmacht… en hoe verder de mishandeling gaat, hoe meer je hart bloedt en je maag krimpt.

De auteur heeft een merkwaardig verslag geschreven over een feit dat dagdagelijks in het echte leven gebeurd. Soms is men op tijd, maar evenveel keren komt men – net zoals bij Diana – te laat.