Prachtig en tegelijk beangstigend

Prachtige blauwe cover, open handpalmen omringd door opvliegende vlinders laten je niet denken aan de verschrikkingen en angsten die er zich bij het openslaan van dit boek gaan afspelen.
Het hoofdpersonage Naomi werd op jonge leeftijd samen met haar zus ontvoerd uit een weeshuis. Op negenjarige leeftijd kan ze ontsnappen en belooft haar zusje dat ze terugkomt voor haar.
Jaren later waarin ze opgevoed is door pleegouders, getrouwd is en ondertussen detective is geworden die naar vermiste kinderen speurt, blijft ze met het gemis van haar nooit gevonden zus zitten.
In de stad waar ze zich gesettled heeft met haar man Jerome verdwijnen er geregeld straatkinderen die later vermoord uit de rivier worden gedregd. Niemand maalt er om want uiteindelijk wie let er op straatkinderen zonder naam of familie. Tot Naomi Celia ontmoet…

Het vlindermeisje heeft mijn hart geraakt en tegelijk gebroken over alle onmacht die de personages overkomt. Maar ook justitie die weer eens keer op keer faalt. Tegelijkertijd hoop je en hoop je op een mooie uitkomst en terwijl je hoopt op beterschap neemt de auteur je mee op het afgrijselijke pad dat straatkinderen bewandelen om te overleven. De gruwel, de angst, het overleven, de schaamte en dan komt daar bovenop nog een gestoorde kerel die meisjes ontvoerd, verkracht en wurgt zonder mededogen.
Dit boek kan ik met heel veel woorden omschrijven maar prachtig, beangstigend, spannend en verschrikkelijk komen als eerste in mijn gedachten.
Niet alleen het verhaal maar de schrijfwijze is beeldend en heel kleurrijk, wat het allemaal nog wat harder maakt.
Niemand kan zo schrijven zonder zelf zoiets meegemaakt of van iemand gehoord te hebben. Dit heeft me besloten tot wat opzoekwerk naar de auteur. Met grote ogen heb ik dit gelezen en heb ik nog meer ontzag en bewondering voor Rene Denfeld. Dit boek krijgt een prominente plaats in mijn boekenkast maar eerst moet dit verhaal een beetje bezinken.