Atlas mag rusten

Het boek waar menig lezer, inclusief ik, dit jaar enorm naar uitkeek was Atlas, het afsluitende verhaal in de Zeven Zussen reeks. Eindelijk zouden de vele onbeantwoorde vragen beantwoord worden in het levensverhaal van Pa Salt. Want hoe zijn de zussen geadopteerd, wie is de biologische moeder van Merry en dus vriendin of vrouw van Pa Salt? Welke geheimen verbergt Georg en leeft Atlas misschien nog als Tiggy dit aanvoelt?

Allereerst merk ik nauwelijks verschil tussen de schrijfstijl van Lucinda Riley en Harry Whittaker, het leest! Of ik heb het niet willen zien, omdat de drang naar antwoorden en dus het einde groter was dan de mogelijke verschillen in schrijfwijze.

Het verhaal van Pa Salt start niet direct bij zijn geboorte, maar in Parijs waar hij halfdood wordt aangetroffen. Hij groeit op als een getalenteerde, zachtaardige en erg slimme jongen, maar loopt rond met een geheim. In eerste instantie praat hij niet. Hij wordt verliefd op Elle, ze gaan samen studeren aan het Parijse conservatorium en slaan noodgedwongen met enige regelmaat op de vlucht.

Uiteindelijk komt het geheim naar buiten, voor mij niet onverwacht dat dit geheim te maken had met Kreeg Eszu. Kreeg, en vooral zijn zoon Zed, waren in eerdere boeken al onderdeel van de verhaallijn en horen eerder bij de vijandelijke dan vriendelijke partij. Het waarom van alles wordt steeds duidelijker. Inmiddels zijn alle zussen op de Titan om hun vader te eren, ook de zevende zus die de biologische dochter blijkt te zijn van Atlas. Of volgens het anagram van Atlas: Pa Salt, zoals de zussen hem kennen.

Naast het verhaal van Atlas krijgen we antwoorden m.b.t. de adopties van de zussen, niet onverrast heeft Atlas iets meegemaakt op/een binding met de plek van hun afkomst. Ook Marina, Claudia en Georg zijn niet zomaar aan komen lopen en logischerwijs zit daar ook een verhaal achter.

Het vinden en verslinden van antwoorden, alle verhaallijnen die kort weer aan bod komen en vooral samenkomen maken dat deze dikke pil toch in no-time uit is. Zeker de laatste 150 bladzijden las ik in recordtempo. Ik kan uiteraard weinig zeggen over de antwoorden, maar verbazing en blijdschap voerden de boventoon.

Hier en daar ging het allemaal wel héél gemakkelijk en leek alles maakbaar als je maar veel geld had. Hoewel dit soms stoorde, gaat het verhaal voor mij uiteindelijk om de ontknopingen en samenkomen van alle verhalen. De eerdere boeken heb ik niet herlezen, ook niet per se nodig. Verschillende scènes en/of personages zorgen voor herkenning en bij welke zus deze hoorden. Puzzelstukken vallen vanzelf in elkaar wanneer je verder leest en gelukkig wordt regelmatig kort teruggeblikt naar de reizen van de zussen. Opmerkelijk vind ik dat de zussen die met elkaar bij Pa Salt zijn opgegroeid nooit hebben gevraagd wat voor werk hun vader o.a. deed.

Sommige dingen in deze reeks, zoals bovenstaande, zijn voorspelbaar, wat onrealistisch of te makkelijk, maar veel belangrijker is dat ik acht boeken lang heerlijk heb gelezen. Romans met historische gebeurtenissen en feiten erin verwerkt waarbij ik het knap vind hoe het plot pas in deel acht écht uit de doeken wordt gedaan.

De vragen zijn beantwoord, de cirkel is rond en Atlas mag nu rusten. (Net als mijn armen door het lezen van dit dikke boek.) Een laatste boek én de gehele serie waar ik met veel plezier aan terugdenk.

Deze review verscheen oorspronkelijk op Lezersgoud.nl --> https://lezersgoud.nl/atlas-lucinda-riley-harry-whittaker/