Sprookjesachtige goede fantasy

“Diverse verhalen over zijn diefstallen deden in de wandelgangen van het paleis de ronde. Vooral onder de bediendes en keukenstaf waren zijn dagen geliefd. De Zwendelprins hield zich niet aan de sociale hiërarchie die door de samenleving opgelegd was, en brak alle regels. Hij was een levende legende, een stiekeme droom. Hij was de realiteit, maar tegelijk fictie.”

De zeventienjarige Simran is als keukenhulp op de hoogte van alle verhalen en roddels in het paleis van de maharadja. Er is één verhaal dat zowel haar als de rest van de bevolking bezig houdt: de verdwijning van de kroonprins.
Twintig jaar na de verdwijning verschijnt er een prins uit Fengart in het paleis en hij beweert dat hij de kroonprins terug kan vinden. Ze ziet hem en zijn handlanger bij de stallen en ziet iets wat ze eigenlijk niet zou mogen zien. Kan ze deze prins vertrouwen als hij haar om een gunst vraagt? Zijn zijn plannen wel zo nobel als ze lijken?

Doordat ik nu alle nominaties voor het Beste Boek voor Jongeren lees, heb ik ook dit boek opengeslagen. Eerlijk gezegd had ik het boek anders niet opgepakt, puur omdat ik fantasy niet graag lees. Fictieve werelden met bijzondere namen kan ik niet altijd goed onthouden en de beschreven werelden vind ik regelmatig ingewikkeld om te begrijpen en dus lekker te lezen. Deze boeken laat ik dus liever over aan degenen die dit genre wel graag lezen.
Ik zag een beetje tegen dit verhaal op en uiteindelijk werd het fysieke exemplaar niet op tijd bij de bibliotheek ingeleverd waardoor ik noodgedwongen ook nog op de ereader moest lezen. Dat laatste doe ik eigenlijk nooit, want er gaat niets boven een fysiek exemplaar vind ik.

Aan het begin merkte ik al dat Rima Orie een vlotte, beeldende en prettige schrijfstijl heeft, maar door het genre, de ereader en de vele verschillende (vertaalde) woorden uit een andere taal, wilde het voor mij eerst maar niet vlotten. Deze vertaalde woorden worden overigens op een heldere en prettige manier onderdeel van het verhaal, maar ik moest er even aan wennen.
Dit allemaal maakte wel dat ik 200 bladzijden nodig had om in het verhaal te komen, maar daarna las ik het verhaal met veel minder tegenzin. Ik zat lekkerder in het verhaal, er gebeurde voldoende en ik had de koninkrijken ook steeds beter door. Dat Orie deze wereld gebaseerd heeft op invloeden vanuit haar eigen Surinaamse-Hindoestaanse afkomst en achtergrond van haar Indiase voorouderen, vind ik origineel en vooral goed verwerkt.

Dat het verhaal na 200 bladzijden voor mij vlotter las, had met een paar dingen te maken. Ten eerste liep de spanning in het verhaal op en wilde ik weten of Simran het zou lukken om de prins te vinden. Daarnaast ontwikkelde de personages zich op een fijn tempo, niet te langzaam, niet te snel, maar precies goed. Anders leerde ik steeds beter kennen, maar Simran ook. De verhalen van Vidar en Tua over hun verleden maken hen meer mens en daardoor ook onderdeel van het verhaal.

Een ander zeer goed punt vind ik de vanzelfsprekendheid van handicaps, kinderloosheid, seksualiteit en (on)gelijkheid tussen man en vrouw. Waar het in sommige boeken aanvoelt alsof de schrijver nog even maatschappelijke thema’s moet verwerken in het verhaal, was het hier gewoon normaal. Het mocht er gewoon zijn en hiervoor wil ik Rima Orie echt een compliment geven.

Het verhaal voelde op verschillende momenten sprookjesachtig aan, maar bovenal is het avontuurlijk. Het sprookjesachtige voelde ik ook door de illustraties, zowel op het omslag als binnenin.
Hoewel ik blij was dat ik het boek uit had, ben ik zeker niet ontevreden over dit verhaal. Veel goede punten en begrijpelijk dat veel lezers dit verhaal waarderen. Dat ze als debutant dit heeft neergezet is knap, zeker na aanleiding van een schrijfwedstrijd.