Mooi, vooral voor volwassenen?

'Even' beginnen aan dit boek is best lastig, want dat even breidt zich uit naar 'even+even+even'. Je merkt snel dat het leest, zowel door de zinnen van de auteur als door de vertaling van Maria Postema. Niet goed uit te leggen, maar je merkt dat de woorden allemaal bij elkaar passen en de sfeer dus overkomt op de lezer.
Tekst en illustraties zijn één verhaal en ondersteunen elkaar precies goed. De illustraties zijn soms heel duidelijk, soms lijkt het een vlek maar is er meer te zien als je beter kijkt.

Julia woont gedurende één zomer op een Schots eiland waar haar moeder op zoek gaat naar een zeldzame Groenlandse haai. De enthousiaste en vrolijke emoties maken ineens plaats voor wanhoop en leegte. Aan het begin van het boek vertelt Julia al dat haar moeder meer is dan de getallenreeks op een polsbandje, maar getallen zeggen niets over wie haar moeder is. En woorden zeggen ook niet altijd alles. Ze verloor bijna haar moeder, maar op welke manier is voor geen enkele lezer duidelijk.

Snel was voor mij wel duidelijk dat psychische problematiek een rol speelt in dit boek. Julia denkt na over de buien van haar moeder, haar zorgen en schuldgevoel groeien. Uiteindelijk krijgen de afwisselende vrolijke en verdrietige buien een verklaring: een bipolaire stoornis.
Het gaat niet iedere bladzijde over haar moeder/ouders, maar logisch is Julia daar wel veel mee bezig. Ze ontmoet Kin en Adrian in het dorp. Kin is aardig, maar Adrian pest.

Een aantal teksten, haar dromen, zijn cursief en in de vorm van een haai. Haar dromen worden minder zorgeloos naarmate de dagen in de vuurtoren verstrijken.

Ik heb geen flauw idee of kinderen vanaf 10 jaar dit ook echt lezen, de beter lezer dan, of dat dit vooral een boek is dat de volwassenen mooi vinden. Terecht overigens, maar niet de oorspronkelijke doelgroep. Als volwassene vond ik het in ieder geval goed en mooi. Er wordt gespeeld met taal, Julia's vader is meer van de getallen en haar moeder een beetje van allebei, het gevoel van Julia komt erg goed naar voren. Iemand met ziekte/stoornis in het gezin treft niet alleen de persoon zelf, maar ook de gezinsleden. Julia zou daarom, net als heel veel andere kinderen, gezien kunnen worden als KOPP-kind (Kinderen van Ouders met Psychische Problemen).

Toch voelt het alsof ik Julia en de haai nog te kort doe met dit stukje tekst. De vriendschap tussen Kin en Julia benoem ik niet echt, maar is meer dan met elkaar omgaan. Ieder een eigen achtergrond en ervaringen. De een vindt rust en houvast aan feitjes (je moet regels hebben zoals zwaartekracht, anders zweef je voor je het weet van de rand van de wereld af), de ander in de heldere sterrennacht. Twee walvissen op dezelfde golflengte.

Mooi geschreven, het einde misschien wat onrealistisch/snel/uitleggerig, maar wel mooi. De rest is om zelf te ontdekken.