Valt me niet erg mee

Ik lees veel, heb daardoor uiteenlopende leeservaringen en inmiddels ook het vertrouwen dat een eerste indruk van een boek niet altijd hoeft te kloppen. Met dat laatste in gedachte heb ik mij door de proloog heen geworsteld. Tot drie keer toe heb ik hem gelezen. Ik kreeg geen grip op het verhaal, raakte verstrikt in de zinnen en begreep gewoon niet vanuit welk perspectief het was geschreven. Bijna legde ik het boek gefrustreerd weg. Bijna.
Vanuit zowel het perspectief van vader Nico als van dochter Geesje is het verhaal beschreven. Nico, stuurman van beroep, overdenkt in zijn stuurhut zijn leven waarin Geesje en haar eetprobleem centraal staan. Nico's baan lijkt saai, eentonig en met de komst van een brug binnenkort ook overbodig. Het wordt bijna melancholisch beschreven hoe Nico zijn dagen doorbrengt op het water en nadenkt over zijn dochter Geesje, haar en zijn eigen problemen. Een tot bijna niets gereduceerde, getekende man die zijn dagen slijt met schijnbaar nietszeggend werk. Tot daar het personage Klaartje ten tonele verschijnt. Een mysterieus, 'verboden', ongrijpbaar meisje dat Nico's aandacht trekt, zich zijn stuurhut in weet te manoeuvreren en zich daar niet weg laat sturen en hem bovendien de schoonheid van de dingen weer laat zien (al vind ik de beschrijvingen van het water, de vogels, de natuur en de omgeving regelmatig wat overdadig en herhalend). Klaartje doet Nico sterk aan zijn dochter Geesje denken en dat is de reden dat hij haar op alle gebied tolereert. Onderlinge spanning wordt gecreëerd door heden en verleden in Nico's fantasie te laten vervloeien. Ziet hij Klaartje of Geesje in zijn stuurhut? Soms lijkt Nico Klaartje uit het oog te verliezen als hij teveel opgaat in zijn herinneringen aan Geesje en dit leidt op een gegeven moment ook tot een uitgesproken verwijt van Klaartje 'Ik ben Geesje niet'.
Het personage Geesje, waar toch een groot deel het boek om draait, vind ik niet sterk neergezet. Ik begrijp haar beweegredenen voor wat ze doet niet zo goed en lees vooral hoe ze verstrikt zit in haar eetprobleem en haar loyaliteit aan haar vader. Bovendien is er een verhaallijn uitgezet met een leraar van haar - Van der Wal (let op de symboliek: wal = vaste grond. Zorgt haar leraar voor een vaste grond onder haar voeten in haar leven waarin niets blijft zoals het is?) - en die komt op mij over als niet passend bij het personage Geesje. Veel te volwassen en niet kloppend met het kinderlijke karakter dat wordt geschetst met betrekking tot Geesje als meisje.
Verrassend vond ik dan in positieve zin weer wel, de plotwending van wie het personage Klaartje blijkt te zijn (voor Nico). Misschien was ik wat te naïef of heb ik signalen gemist die de onthulling minder verrassend hadden gemaakt, maar daardoor was ik wel positief verrast met dit element in het verhaal. Ik vond die wending het personage Klaartje een dubbele laag geven en iets volwassens. En dat gaf diepgang, aan het verhaal en aan haar personage, die ik kan waarderen. *** sterren