Jacob Vis is een soort van ernstig onverdiende Geheimtip in ons geliefde genre. Het geheime aan hem is onverdiend; hij is de absolute thrillerchroniqueur van de tijden waarin we leven en hij doet dat al erg lang. Vis schrijft beangstigend dicht op de huid en kruipt er soms prikkelend onder. De Erfgename is deel twee in de Morren-trilogie met ook hier weer één van de sympathiekste hoofdpersoon die we hebben: Ome Ben van Arkel. Ome Ben ja, want Vis begint hem in dit boek wat al te zoet neer te zetten. Kan ook met de leeftijd van van Arkel te maken hebben en met wat ie al voor z'n kiezen heeft gekregen. Maar Lynn (uit Brains) die is teruggekeerd omdat ze hem niet uit haar hoofd krijgt, praat zo dweepziek over Ben, dat het me soms iets teveel werd. (Ach, wie hou ik voor de gek, ik wil ook zo'n vriendin!) De eigenaresse van het Landgoed Morren doet een beroep op haar goede vriend Ben om een familiezaak te regelen terwijl hij druk bezig is met enkele vreemde moordzaken en met Lynn. Vis schrijft lekker soepel en strak en jaagde me door de pagina's heen, een kwaliteit die hij nog steeds heeft. Mooie in- en doorkijkjes in politiewerk en het leven van de rijken. Vis draait er een mooie twist aan en hiermee dus nogmaals: Deze man moet meer gelezen worden. Iemand die een Nederlander op Jack Reacher kan laten lijken is een kunstenaar!