Lezersrecensie
Klassieke romance trope met een knipoog
3,5 sterren
Meghan Quinn weet wat ze doet. Met titels die de draak steken met klassieke romance tropes, laat ze meteen zien dat ze het genre met een knipoog benadert. Echt niet meant to be is het tweede deel in de Cane Brothers-serie, en net als in Echt geen meet cute serveert Quinn een luchtige slow burn met onderhuidse spanning en een flinke dosis spice.
JP en Kelsey moeten noodgedwongen twee weken samenwerken aan een groot project in San Francisco, inclusief gedeeld appartement. De spanning loopt al snel op, zoals je mag verwachten van een echte enemies-to-lovers. Hij is de gladde zakenman met een reputatie, zij de nuchtere strateeg die vooral professioneel wil blijven. Maar onder dat gesteggel sluimert iets anders. Quinn laat de dynamiek tussen de twee geloofwaardig evolueren. De chemie is voelbaar, de spanning wordt langzaam maar zorgvuldig opgebouwd, en de balans tussen ergernis en verlangen is precies goed gedoseerd.
Een leuke toevoeging voor wie deel één gelezen heeft: Kelsey is de zus van Lottie, en JP is de broer van Huxley – de hoofdpersonages uit Echt geen meet cute. Hun aanwezigheid is duidelijk merkbaar, maar het verhaal staat volledig op eigen benen. Deze connectie geeft de serie als geheel wel een fijne samenhang, zonder dat je het eerste deel perse gelezen hoeft te hebben.
De karakters zijn sterk, al is het duidelijk dat ze voor het plot geschreven zijn: hun tegenstellingen dienen vooral de opbouw van de welbekende romance trope. Dat maakt het minder gelaagd, maar zeker niet minder vermakelijk. Het blijft wat aan de oppervlakte, maar dat past eigenlijk prima binnen het genre. Je leest dit niet voor diepgravende karakteranalyses, maar voor de lol, de romantiek en de vlotheid. En daarin stelt Quinn niet teleur.
De schrijfstijl is speels en toegankelijk, met veel dialogen en een flinke dosis humor. Wie van Ali Hazelwood houdt, zal zich hier zonder moeite thuis voelen: jonge, onafhankelijke personages, duidelijke chemie, en voldoende spice om het interessant te houden. Toch heeft Quinn haar eigen toon: iets volwassener, iets ingetogener, maar nog steeds lekker luchtig.
Het plot is niet baanbrekend, maar weet wel te boeien. Geen grote verrassingen, maar wel een bevredigend einde. Dit boek geeft precies wat het belooft: een toegankelijke, romantische en grappige roman. Kortom: een fijne tweede aflevering. Laat het derde deel, met weer een nieuwe romance trope, maar komen.
Meghan Quinn weet wat ze doet. Met titels die de draak steken met klassieke romance tropes, laat ze meteen zien dat ze het genre met een knipoog benadert. Echt niet meant to be is het tweede deel in de Cane Brothers-serie, en net als in Echt geen meet cute serveert Quinn een luchtige slow burn met onderhuidse spanning en een flinke dosis spice.
JP en Kelsey moeten noodgedwongen twee weken samenwerken aan een groot project in San Francisco, inclusief gedeeld appartement. De spanning loopt al snel op, zoals je mag verwachten van een echte enemies-to-lovers. Hij is de gladde zakenman met een reputatie, zij de nuchtere strateeg die vooral professioneel wil blijven. Maar onder dat gesteggel sluimert iets anders. Quinn laat de dynamiek tussen de twee geloofwaardig evolueren. De chemie is voelbaar, de spanning wordt langzaam maar zorgvuldig opgebouwd, en de balans tussen ergernis en verlangen is precies goed gedoseerd.
Een leuke toevoeging voor wie deel één gelezen heeft: Kelsey is de zus van Lottie, en JP is de broer van Huxley – de hoofdpersonages uit Echt geen meet cute. Hun aanwezigheid is duidelijk merkbaar, maar het verhaal staat volledig op eigen benen. Deze connectie geeft de serie als geheel wel een fijne samenhang, zonder dat je het eerste deel perse gelezen hoeft te hebben.
De karakters zijn sterk, al is het duidelijk dat ze voor het plot geschreven zijn: hun tegenstellingen dienen vooral de opbouw van de welbekende romance trope. Dat maakt het minder gelaagd, maar zeker niet minder vermakelijk. Het blijft wat aan de oppervlakte, maar dat past eigenlijk prima binnen het genre. Je leest dit niet voor diepgravende karakteranalyses, maar voor de lol, de romantiek en de vlotheid. En daarin stelt Quinn niet teleur.
De schrijfstijl is speels en toegankelijk, met veel dialogen en een flinke dosis humor. Wie van Ali Hazelwood houdt, zal zich hier zonder moeite thuis voelen: jonge, onafhankelijke personages, duidelijke chemie, en voldoende spice om het interessant te houden. Toch heeft Quinn haar eigen toon: iets volwassener, iets ingetogener, maar nog steeds lekker luchtig.
Het plot is niet baanbrekend, maar weet wel te boeien. Geen grote verrassingen, maar wel een bevredigend einde. Dit boek geeft precies wat het belooft: een toegankelijke, romantische en grappige roman. Kortom: een fijne tweede aflevering. Laat het derde deel, met weer een nieuwe romance trope, maar komen.
1
Reageer op deze recensie
