Adembenemend spannend en griezelig realistisch

Louise Millar is opgegroeid in Schotland en heeft jaren als journaliste gewerkt voor onder andere Marie Claire, Red, Psychologies, The Observer en Glamour. Tijdens een onderbreking van een half jaar, reizend door de USA, begon ze met het schrijven van korte verhalen. Haar debuut, Kom je spelen, verscheen in april 2012 en was meteen een daverend succes. Haar tweede psychologische thriller, Een goede moeder, verscheen in september 2013 en is opnieuw zeer goed ontvangen.

Nadat de man van Kate is overleden gaat ze met haar zoontje Jack in Oxford wonen, dicht bij zijn grootouders en haar schoonzus Saskia. Kate is sterk vermagerd, en helemaal in zichzelf gekeerd probeert ze te overleven door het toeval te vermijden. De hele dag gonst het in haar hoofd van cijfers en kansberekeningen over wat haar en Jack allemaal zou kunnen overkomen. Ze leeft op basis van de statistieken en drijft hiermee Jack en zijn familie tot grote wanhoop. Haar omgeving vindt haar paranoïde, ook omdat ze ervan overtuigd is dat er tijdens hun afwezigheid iemand in huis komt die uit de koelkast eet en hun spullen verplaatst. Dan ontmoet ze de aardige Jago Martin, een professor in de wiskunde die aan de universiteit van Oxford gastcolleges geeft over kansberekeningen. Op een onorthodoxe manier wil hij haar helpen en Kate komt langzaam tot het besef dat ze iets moet doen aan haar dwanggedachten. Maar is Kate wel zo obsessief als men denkt, of heeft ze het soms toch bij het rechte eind?

Toeval bestaat niet, maar Een goede moeder  hangt van toevalligheden aan elkaar die dan uiteindelijk weer geen toeval zijn. Een ontzettend knap geconstrueerd en geschreven verhaal dat tot het einde toe boeit, adembenemend spannend is en dat zichtbaar maakt hoe de geest kan dwalen na het ervaren van traumatische gebeurtenissen. Hoofdpersonage Kate, maar ook haar zoon, grootouders, schoonzus en de bijfiguren zijn zeer professioneel uitgewerkt. Aan iedereen zit een steekje los, maar Millar verstaat de kunst om deze afwijkingen menselijk te houden en binnen de perken van het mogelijke. Dat maakt Een goede moeder  ook zo griezelig realistisch. Dicht op de huid van emoties is het schier onmogelijk om dit boek op gepaste afstand te lezen. Millar sleurt je er met de haren bij en, of je het nu wilt of niet, je wordt in het verhaal gezogen alsof je in een eindeloze nachtmerrie zit, waar je maar niet uit kunt ontwaken. De plot is ingenieus in elkaar gezet en het verhaal trekt als een film aan je voorbij. Door het gebruik van meerdere perspectieven, blijft het heel lang onduidelijk wie wat heeft gedaan en waarom. Het waarom is zo logisch als hogere wiskunde. Niet voor iedereen te begrijpen, maar wel een gegeven waar je niet omheen kunt.

Het boek raakt en is meeslepend zonder sentimenteel te worden. De ontknoping van Een goede moeder voelt als een harde landing op een zachte matras. Millar kan zich niet alleen meten met haar zusters in crime, ze stijgt er ver bovenuit. En of toeval echt niet bestaat? Millar geeft een antwoord dat nog lang nagonst in het hoofd van de lezer.