Proeft als stilstaand water

De Vlaamse schrijfster Belinda Aebi was gedurende ruim een kwarteeuw manager bij Rodania, het bedrijf van haar Zwitserse vader. Ze was al ver in de veertig toen ze drie jaar geleden ontdekte wat ze echt wou doen, namelijk thrillers schrijven. In een interview gaf ze toe dat haar ambitie niks minder is dan de vrouwelijke Pieter Aspe te worden. Na Dubbelspel uit 2010 is nu haar tweede thriller verschenen: Het geluid van stilte.

Een rijk echtpaar Vlaamse paardenkwekers wordt geconfronteerd met de plotse dood van hun zoon, die samen met zijn broer en zus het bedrijf had overgenomen. Het rechercheteam komt voor vraagtekens te staan als blijkt dat er meer mysteries rond dit overlijden en deze familie hangen dan op het eerste gezicht wordt vermoed. Een dag voor dit drama vindt een poetsvrouw een envelop met veel geld in het openstaande kluisje van een hotelkamer, die vrijwel ongebruikt is achtergelaten. Aanvankelijk wil ze het geld houden, maar gefrustreerd door het liefdeloze leven dat ze leidt, bedenkt ze een snood plan en gaat op zoek naar de eigenaar.

De ingrediënten voor dit spannende gegeven worden al in het begin door elkaar gehaspeld. Er ontstaat vrijwel onmiddellijk verwarring door het onaangekondigd binnenvallen van veel personages in de klaarblijkelijke veronderstelling dat hun positie, handelen en denkwijze bij de lezer al bekend zijn. Bovendien kan, voor Nederlandse lezers, het veelvuldig gebruik van typisch Vlaamse uitdrukkingen een bijkomende barrière vormen tegen het lekker doorlezen, iets waarmee de Vlaamse lezers uiteraard geen problemen zullen hebben. Die uitdrukkingen zijn soms grappig, maar voor Nederlanders soms ook totaal onbegrijpelijk, en dat is jammer. Dit geldt evenzo voor de dialogen. Vaak zijn ze op het ordinaire af en komen niet erg geloofwaardig over. In de loop van het verhaal komt hier weinig verandering in. De toon blijft opgejaagd en snauwerig: nergens lijkt iemand een normale conversatie te kunnen voeren. Ook tijdens de verhoren en gesprekken van de recherche met familie en mogelijke verdachten, en ook in hun onderlinge bijeenkomsten, zijn de dialogen schreeuwerig en niet serieus te nemen.

De twee plotlijnen komen vrij snel bij elkaar en voeren de spanning ietsjes op. Daarna blijft het verhaal voortkabbelen. Als eenmaal duidelijk begint te worden waar het allemaal om draait, komt er grip op de plot en is de weg naar de ontknoping gemarkeerd met helder uitgezette piketpaaltjes. Maar dit is dan wel de enige motivatie om mee te blijven zoeken naar het laatste puzzelstukje. De desillusie is echter groot als er op het einde veel vragen openblijven door het ontbreken van een bevredigende ontknoping. Ondanks de schoonheid van de veelbelovende titel proeft Het geluid van stilte als stilstaand water.