Adembenemend

Het verhaal begint met een verkrachting in een lieflijk weiland. Wie het slachtoffer was en wie de daad had gepleegd, is een verzwegen onderwerp dat je snel vergeet als je meegesleurd wordt in het heden. Een echtpaar, allebei dominees, wordt vermoord, een Irakese vluchteling is het land binnengesmokkeld en wacht op instructies om iets te doen voordat hij zich definitief kan vestigen. Zijn opdracht blijft lang onduidelijk. In Bangkok ontdekt een jonge Zweedse vrouw dat haar identiteit wordt afgenomen.

Deze schijnbaar losstaande gegevens plaatsen het team van inspecteur Alex Recht voor grote raadselen. In Ongewenst, het debuut van Kristina Ohlsson, werd dit team, dat altijd overleg pleegt in de spreekwoordelijke leeuwenkuil, ruimschoots geïntroduceerd. Net zoals Henning Mankell al deed met Kurt Wallander, kiest de auteur in haar tweede boek voor terugkerende personages die naast hun politiewerk allemaal stoeien met problemen in hun privéleven. Gedoseerd weeft ze het wel en wee van inspecteur Recht, de hoogzwangere Fredrika en de net gescheiden Peder door de gepleegde misdaden waarvoor zij zich gesteld zien. Hoewel er een veelvoud aan personages de revue passeert, iets waar Zweedse auteurs dol op zijn (Camilla Läckberg), blijft de rode draad strak gespannen.

Met de keuze van een alwetende verteller, word je als lezer bij de hand genomen en in staat gesteld het overzicht te behouden. Door het gebruik van cliffhangers, aan het einde van bijna elk hoofdstuk, en verschillende vertelperspectieven is Verzwegen adembenemend. Langzaam wordt de druk opgevoerd als de puzzel in elkaar lijkt te vallen, maar niet eerder dan tegen het einde komt de beloning voor oplettendheid en is de traktatie overweldigend. Verzwegen is geschreven in prachtig proza, met mooi opgebouwde zinnen die een streling zijn voor het oog. Wie van Scandinavische auteurs houdt, zal Ohlsson zeker omarmen, en om met de gedachtegang van rechercheur Peder af te sluiten: Verzwegen is een orgie van losse draadjes en puzzelstukjes.