rauw, diep en ongenadig eerlijk

Namens Vrouwenthrillers las ik de proefdruk van Michael Robothams Meisje zonder leugens.
Deze recensie verscheen dan ook oorspronkelijk op Vrouwenthrillers.nl
Bedankt, ook aan uitgeverij Cargo, voor de proefdruk.
Meisje zonder leugens is binnenkort verkrijgbaar in de (online) boekhandel.
Deze recensie kan spoilers bevatten van MEISJE ZONDER VERLEDEN.

Met het vorige deel Meisje zonder verleden had Michael Robotham menig thrillerhart veroverd, gelukkig was het niet lang wachten op het tweede deel met Evie Cormac en Cyrus Haven in de hoofdrol.

Meisje zonder leugens pakt eigenlijk direct op waar Meisje zonder verleden eindigde.
Evie woont in een beschermd wonen faciliteit waar meerdere meisjes zitten die kampen met gedragsproblemen. Evie valt nog steeds onder de staat en moet gaan bewijzen dat ze op eigen benen kan staan.
Hoewel ze zelf vind dat ze heel volwassen is, zijn haar begeleiders het daar niet mee eens. Evie voelt aan wanneer mensen liegen en kan daar nogal impulsief en explosief op reageren.
Nog steeds is Cyrus de enige die ze vertrouwd, maar ondanks hun vertrouwensband gelooft hij niet altijd wat Evie hem verteld.
Zo ook als blijkt dat Evie gezocht word door mensen uit het verleden. Weer moet ze op de vlucht en zich schuilhouden, maar wanneer is het nu eindelijk genoeg?

In dit deel komt de lezer veel meer over Evies verleden te weten.
Door middel van flashbacks toont de auteur waar ze daadwerkelijk vandaan komt en hoe ze in een huis met een doodgemartelde pedofiel terecht is gekomen.
Waar in het eerste deel al een groot aantal vermoedens waren, lijkt het niets in vergelijking met wat de jonge Evie heeft moeten doorstaan.
Ook in het heden vecht Evie nog steeds met deze demonen maar is er ook ruimte voor persoonlijke groei. Ze durft zich eindelijk uit te spreken over haar verleden, hoewel dit niet makkelijk is.
Ook Cyrus heeft wederom zijn eigen verhaallijn toebedeeld gekregen waardoor de lezer hem beter leert kennen, vooral in persoonlijke sfeer. Er wordt kort ingegaan op zijn verleden, maar er is vooral plaats voor zijn persoonlijke relaties. De wisseling in perspectief zorgt voor een hoop nieuwsgierigheid en een hoog doorleesgehalte.
Echte spanning is er echter niet, alles wordt heel breed uitgestippeld waardoor de lijntjes die uitgegooid worden ook vrijwel direct aan elkaar geknoopt worden. De plot is dan ook niet geheel verassend, maar trekt de lijn door van het vorige deel. Toch zijn er zeker verassende elementen en onverwachte connecties.
Het geheel lijkt eindelijk samen te komen, maar gaat dieper dan Cyrus voor mogelijk hield.

Meisje zonder leugens is precies zoals zijn hoofdrolspeelster: rauw, diep en ongenadig eerlijk.