Eindspel

Bedankt De Verhalenfabriek voor het recensie-exemplaar van ‘Eindspel’.

Als Iris’ relatie op de klippen loopt, zit ze met haar handen in het haar. Het huis is namelijk van haar ex wat betekent dat ze dakloos is. Haar probleem lijkt echter als sneeuw voor de zon te verdwijnen als ze het aanbod krijgt om tijdelijk voor mevrouw Dubois te zorgen. Het enige dat ze hoeft te doen is een oogje in het zeil houden en de oudere vrouw af en toe gezelschap te houden. In ruil daarvoor mag ze in het huis van haar kleindochter verblijven. Ondanks dat Iris het een rare constructie vindt, gaat ze akkoord. Ze heeft immers dringend een dak boven haar hoofd nodig en mevrouw Dubois is geen vreemde voor haar.

Toch komen er al snel wat scheurtjes in het verhaal. Mevrouw Dubois lijkt geen extra zorg nodig te hebben van Iris en het huis van haar kleindochter is wel erg groot voor een vrouw alleen. Als Iris dan ook nog op haar eerste avond wordt aangevallen, vraagt ze zich oprecht af waarin ze terecht is gekomen.

Eindspel heeft direct al een zweem van mysterie om zich heen hangen. De samenloop van omstandigheden lijkt te toevallig en Iris’ wantrouwen helpt zeker niet mee. Het maakt dat je in spanning blijft doorlezen om erachter te komen of er werkelijk iets achter deze constructie schuilt. Is iedereen wel wie hij zegt te zijn of ziet Iris dingen die er niet zijn. De korte hoofdstukken maken dat je snel in het verhaal gezogen wordt en moeiteloos van de ene naar de andere pagina glijdt.

De personages lijken allemaal vrij recht-toe-recht-aan maar als het verhaal vordert beginnen de twijfels te komen. Er blijkt meer in het vat te zitten en niet iedereen is blij met wat daar uit zal komen. Het geeft niet alleen diepgang aan de personages maar ook aan het verhaal. De plot blijkt goed in elkaar te zitten en komt mede door diepgang van de personages tot uiting.

Eindspel is een fijn tussendoortje dat laagje voor laagje afgepeld wordt, totdat zijn hele hebben en houden op tafel ligt.