Een simpel verhaal over knullige mensen

De Pelikaan van Martin Michael Driessen speelt zich af in een denkbeeldig stadje in Kroatie omstreeks de tijd dat Joegoslavie uit elkaar viel. De pelikaan uit de titel speelt slechts een zeer ondergeschikte rol in het verhaal.
De vrijgezelle postbode Andrej stoomt brieven open en haalt, als er geld in zit, dat er uit. Zo onderschept hij ook een brief van de oudstrijder Josip die reageert op een contactadvertentie van een vrouw, Jana, uit Zagreb. Josip zoekt een uitweg uit een huwelijk met zijn vrouw, Ljubica, die aanvankelijk wel aantrekkelijk was maar steeds meer een slons geworden is. Hun eerste kind, een zoon, is zeer jong gestorven en hun tweede kind, een dochter Katarina, is zwakbegaafd. Josip bestuurt een kabelspoorweg, die slechts gedeeltelijk uit twee banen bestaat met in het midden een dubbelgedeelte waar de wagons elkaar kruisen. Symbool voor de elkaar kruisende levens van Josip en Andrej.
Andrej maakt stiekem een foto van het stel Josip en Jana en gebruikt die om Josip te chanteren. Het geld gebruikt hij om te wedden op de hondenrenbaan en te gokken in het casino.
Als Andrej een ongeluk krijgt zorgt Josip dat de post toch bezorgd wordt en ontdekt daarbij een bankbiljet dat Andrej uit een brief heeft genomen. Dat geeft Josip, die niet weet dat Andrej hem chanteert, de gelegenheid om Andrej te chanteren. Josip zit immers dringend om geld verlegen door de steeds voortdurende chantage van Andrej. Zonder het van elkaar te weten chanteren de twee elkaar zo.
Naast de twee hoofdpersonen spelen de vrouwen, Ljubica, Katarina en Jana een ondergeschikte rol in het verhaal, waarin ook nog een antisemitische eigenaar van een fotowinkel, enkele andere dorpsgenoten en een afgedankte wedrenhond Laika voorkomen.
Geen van de figuren kwamen met hun knulligheid voor mij als geloofwaardig over, zij zijn niet gaan ‘leven’. Misschien is het verhaal als komisch bedoeld, maar voor mij was het eerder een triest verhaal.