Wisselvallige prequel

Het slotdeel van de succesvolle trilogie De labyrintrenner van James Dashner, De doodskuur, liet nog veel vragen onbeantwoord. Het is geen verrassing dat er een extra deel is gevolgd waarin weer wat onduidelijkheden worden weggenomen. Het is een prequel geworden met als titel De moordopdracht.

In de trilogie is verteld dat de aarde is getroffen door een explosie van zonnevlammen en dat vervolgens door een extreem besmettelijk en dodelijk virus een groot deel van de wereldbevolking is uitgeroeid. Een soort wereldregering heeft vervolgens een selectieproces gehanteerd om mensen te vinden die immuun bleken te zijn, die over het juiste karakter beschikken en dit paren aan een enorm doorzettingsvermogen met als doel een groep mensen over te houden die de mensheid voor uitsterven behoedt.

Deze prequel begint ruim tien jaar voordat Thomas de laar binnenkomt, de start van de trilogie. De voornaamste hoofdpersoon is Mark. Samen met zijn vrouw en een klein aantal anderen heeft hij de verwoestende gevolgen van de zonnevlammen overleefd. Zij bewonen een geïmproviseerde nederzetting en zijn vooral bezig met overleven. Dit lukt redelijk, tot er uit het niets een ruimteschip verschijnt, waaruit een aantal volkomen geïsoleerd geklede mensen tevoorschijn komt. Zij zijn bewapend en zij beginnen zonder aankondiging te schieten. Het blijken echter geen kogels te zijn, de getroffenen vertonen in minder dan geen tijd ziekteverschijnselen waaraan zij heel snel overlijden.

Een aantal van de bewoners, onder wie Mark en zijn vrouw, weet de aanval te overleven en de aanvallers te verslaan. Zij slagen erin zich meester te maken van het ruimteschip dat hen in staat stelt om van de rampplek weg te vluchten. Alec, een van de overlevenden, is door zijn militaire verleden gehard in de strijd en wordt de natuurlijke leider van het groepje. Op diens advies gaan zij op zoek naar de plek waar zich de aanstichters van deze ellende zouden moeten bevinden. Het is het begin van een zenuwslopende tocht waarin veel moet worden gevochten en veel, heel veel barrières moeten worden overwonnen. Uiteindelijk wordt het doel bereikt, maar de prijs die zij daarvoor moeten betalen is enorm hoog.

In de trilogie had de auteur wat moeite om het tempo te doseren. Dat gaat hem in dit boek beter af. Het is nu niet alleen maar een onophoudelijke reeks van gevechten en andere ontwikkelingen; een aantal keren heeft de hoofdpersoon een flashback. Dit blijken welkome rustpunten in het verhaal. Desondanks is het tempo in het algemeen weer zeer hoog, vooral in de tweede helft van De moordopdracht.

Wederom weet Dashner de aandacht behoorlijk goed vast te houden, doch het verhaal heeft vrij weinig om het lijf. Het moet het weer hebben van een bijna ononderbroken reeks van gevechten en vergelijkbare actie. Het boek had, zonder het verhaal tekort te doen, makkelijk een stuk dunner kunnen zijn. Zo is het tamelijk irritant dat de bijzondere werking van een wapen, en wat het kan aanrichten, tientallen malen wordt herhaald. Dat is echt niet nodig, de lezer zal dat na twee keer ook wel begrijpen.

Bereikt Dashner het doel van deze prequel, het geven van inzicht in de voorafgaande gebeurtenissen? Ten dele. Belangrijke vragen worden beantwoord, eindelijk. Maar hij laat er nog steeds genoeg onbeantwoord. Dit lijkt de opmaat naar een volgend deel, hoewel daarover niets wordt onthuld door de auteur.

De moordopdracht is een aardig, makkelijk leesbaar boek, doch net als andere boeken uit deze reeks had het wel wat bondiger gekund.