De terechtstelling is mijn eerste McDermid. Ik had me opnieuw laten leiden door de hoge score op Crimezone.
Wat een boek! Wat een verhaal! Wat een sfeer! Niets is wat het lijkt, en op het laatst is iedereen slachtoffer en blijf je als lezer achter met een erg wrang gevoel (je normbesef over wat goed en slecht is wordt aardig op de proef gesteld). In vergelijking met vorige thrillers die ik las (bv. Gerritsen's De chirurg, Slaughter's Triptiek, Child's Voltreffer) had ik de indruk dat McDermid bijzonder intensief schrijft. Ik bedoel daarmee dat het wel leek dat op elke bladzijde veel meer informatie staat, dat elk woord de sfeer aanscherpte. Misschien is dit te wijten aan het verschil tussen Engelse/Europese en Amerikaanse cultuur? (Een gelijkaardig verschil merk je ook tussen Amerikaanse en Europese films, dunkt me)
Misschien dat de aanzet van het tweede deel net iets te lang uitgesponnen was, maar je krijgt er een machtig slot voor in de plaats. Ik durf dit evenwel geen kritiek te noemen .
Opvallend was ook dat in het eerste deel (sixties) zo goed als op elke pagina een volledig pakje sigaretten werd opgerookt ;-)