Inderdaad, dit boek leest lekker weg, in mijn geval in één dag. Heldere dialogen en een rotvaart in het verhaal, een bende lallende wijnzuipende kettingrokende leeghoofdige yup-vrouwen en dus volgens velen blijkbaar net goed genoeg voor een betere editie in de bouquetreeks.
Sorry, niet akkoord, dit is een klein meesterwerk. Heldere dialogen en vaart in het verhaal zijn volgens mij net bewijzen van goed schrijverschap. Geen grootdoenerij of breedsprakerigheid, alles to the point, klasse! De manier waarop Saskia Noort er in slaagt de voortdurend toenemende twijfels en onzekerheid van hoofdpersonage Karen neer te zetten vind ik meesterlijk. De plot klopt, de personages zijn uit het leven gegrepen en Saskia Noort weet op treffende wijze hun levensstijl en oppervlakkigheid te beschrijven. Het verhaal verslapt geen moment.
In het interview met Simone van der Vlugt wordt er gesproken over de Grote Drie: Saskia Noort, Simone van der Vlugt en Esther Verhoef. Voeg daar nu nog Lieneke Dijkzeul aan toe en je hebt zoiets als de Hollandse Millenium School. Aan Van der Vlugt ben ik nog niet toe geraakt maar De kleine zonde van Dijkzeul, Rendez-vous van Verhoef en Noort's Eetclub hebben wel degelijk meer dan een raakvlak: vrouwelijke schrijvers, vrouwelijke hoofdpersonages, het belang van familiale banden en steeds kinderen in het strijdgewoel, een boeiend en trefzeker weergegeven psychologisch strijdtoneel (vertwijfeling, onzekerheid...) en - hoe druk ik het uit? - down to earth verhalen, zonder wereldomvattende complotten, technische snufjes, exotische personages, het zou je bij wijze van spreken haast zelf kunnen overkomen.
Mooi, mooi, mooi!