Een tegenvaller, deze Indridason.

Als geheel vond ik het allemaal een beetje te gladjes. Het heden en verleden dat naar het einde toe samenvalt is een beproefd recept maar hier vond ik het een beetje te kunstmatig aandoen. Vooral de archeoloog die alle moeite van de wereld moet doen om het tot het einde toe te rekken! Erg realistisch! Alle hedendaagse personages (inclusief Erlendur en zijn bende) zijn verschrikkelijk 2D en handelen bijna zo kinderachtig als in het eerste het beste jeugdfeuilleton (Elinborg en de dood van de oude Robert!).
Het verhaal van het geterroriseerde gezin is boeiend verteld en wat mij betreft had het hele boek zich beter kunnen concentreren op dit drama. Dit zijn ook meteen de enige personages in het boek die een degelijke, geloofwaardige uitwerking meekrijgen. Of is "boeiend" hier misschien een vorm van misplaatst ramptoerisme? (Hoe Margret het echter tegenover de buitenwereld verborgen kan houden dat ze 7 maand zwanger is, terwijl Indridason duidelijk de ronde buik beschrijft is weer een technische stunt om de plot op benen te houden). De tweede verhaallijn uit het verleden, Benjamin & Solveig, haalt met moeite het niveau en de geloofwaardigheid van een stationsromannetje en blijkt er achteraf maar bijgesleurd te zijn om aan 250 blz te komen.
Een bijzonder irritant element van Indridason's schrijfstijl is dat, wanneer er twee zinnen met hetzelfde onderwerp elkaar opvolgen, hij in de tweede zin het onderwerp gewoon weglaat. Op z'n Latijns zeg maar. Bijvoorbeeld: "Ze zat soms urenlang op de rand van het bed (...). Zat in stille ellende voor zich uit te staren (...)." of "Simon had haar soms over hem horen vertellen (...). Had zich voorgesteld dat hij de zoon van die man was." Het zou misschien niet opvallen als Indridason hier zuinig mee om zou springen maar het duikt als een nerveuze tic minstens om de twee bladzijden op.
Het exotische van de IJslandse namen is snel verdwenen en het enige dat IJsland na lezing onderscheidt van de rest van de wereld is dat blijkbaar iedereen aanvaardt dat mensen plots kunnen verdwijnen.

Indridason heeft getracht een technisch perfekt geconstrueerd boek in elkaar te steken en was blijkbaar zo gefixeerd op de technische kant van de zaak dat hij vergeten is er menselijke personages in te plaatsen. Te glad, te gestroomlijnd als een perfekt gemengd en geproduced popdeuntje. Geef mij maar doorleefde blues of rauwe rock...