Hoewel Lori Andrews met de moed der wanhoop tracht om haar personages enige diepgang mee te geven blijven haar pogingen in Hollywoodiaanse oppervlakkigheid steken.

Alex Blake is onderzoeker bij een militair medisch onderzoekscentrum. Haar specialiteit: genetica. Tegen haar zin wordt ze ingedeeld bij een team dat een seriemoordenaar dient op te sporen die telkens in de buurt van een militaire basis vrouwen wurgt en zijn handtekening nalaat in de vorm van een tatoeage op de borst van het slachtoffer.
Als hoogleraar genetica zou Lori Andrews de geknipte persoon kunnen zijn om een boeiende thriller te schrijven waarin voor DNA-onderzoek een belangrijke rol is weggelegd. Helaas beschikt Lori Andrews wel over de kennis maar niet over het nodige schrijverstalent om hiermee een succesvol debuut af te leveren. Het DNA-onderzoek krijgt namelijk zo’n prominente rol toebedeeld dat het eentonig wordt. Het volledige onderzoek steunt zo goed als voor 100% op DNA-analyses en om de paar bladzijden loopt Alex Blake naar haar sequencers voor een volgende ontleedsessie. C.S.I. in overdrive!
Hoewel Lori Andrews met de moed der wanhoop tracht om haar personages enige diepgang mee te geven (het Vietnam-trauma van Alex, haar relatie met rocker Luke en congreslid David Thorne) blijven haar pogingen in Hollywoodiaanse oppervlakkigheid steken. Het hele onderzoeksteam bestaat voor het grootste deel uit machomilitairen die zo goed als niets bijdragen aan het onderzoek, in tegendeel zelfs, en haar romance met David Thorne baadt in een kunstmatig “The bold and the beautiful”-glamoursfeertje. Lori Andrews lijkt in deze haast schatplichtig aan de stijl van Laura van Wormer, wat nog eens bevestigd wordt door het bijzonder kleffe feel-good einde: het galadiner op het Witte Huis met het verplichte complimentje voor bewezen diensten van de president.
Bloedproef mist bovendien het universele karakter van een goede thriller. De talrijke beschrijvingen van het politieke leven in Washington D.C., het hierboven vermelde galadiner, het alomtegenwoordige militaire establishment: het is allemaal net iets teveel gericht op het Amerikaanse publiek.
Lori Andrews trad op in verschillende TV-shows (waaronder Oprah Winfrey!) en zoiets zal in de VS wel zijn weerslag hebben op de populariteit van de schrijfster. Misschien ben je dan als Amerikaanse lezer geneigd heel wat door de vingers te zien, maar dat voordeel geldt niet voor de Nederlandstalige markt. Hier word je afgerekend op de kwaliteit van je product. Het vervolg The silent assassin zal uitsluitsel moeten geven of Lori Andrews meer is dan de zoveelste overgewaardeerde mediahype. Debuut Bloedproef kan alvast niet overtuigen.